Verder kijken dan de horizon

Augustus

Koude lucht streelt mijn wangen, doet

ze gloeien. Ik hap naar adem

van de schrik. Zo fris, mijn longen

zetten uit en vitaliteit

bereikt het kleinste adertje.

Op vierkante tegels liggen

oranje bessen als eersten

van de oogst. Bloemen hangen en

worden bruin. Ik zie nog

blote benen op het station

maar ook steeds meer sjaaltjes. Ik dacht

dat het nog volop zomer was,

lucht blauw, de bomen vol en groen.

De zon is heet zoals altijd.

In de schaduw regeert echter

de herfst. Een nieuwe kringloop start.

In twee maanden (de periode die is verstreken sinds mijn laatste schrijverijbericht alhier) kan een boel gebeuren. Zo vierde ik bijvoorbeeld mijn veertigste verjaardag op 29 juli. Het bereiken van deze leeftijd heeft me niet echt in een piekerstemming gebracht hoor, ik heb juist het gevoel dat mijn creativiteit pas op gang begint te komen en er meer lol in het schrijven (en publiceren) gaat aankomen dan in eerdere decennia. De ideeen voor nieuwe verhalen blijven in elk geval komen (daarover later meer). En bovendien: op mijn verjaardag bevond ik mij in Oxford met mijn beste vriend Cornell. We hadden het al jaren over een gezamenlijke reis naar deze stad, vooral omdat twee auteurs die we allebei bewonderen daar leefden en werkten. Ik heb het natuurlijk over C.S. Lewis en J.R.R. Tolkien, die samen met Charles Williams, Dorothy Sayers en vele anderen de Inklings vormden, een groep die samenkwam in de kamers van Lewis in Magdalen College en in de pub The Eagle and Child. Op de dag dat ik jarig was hebben we eerst Magdalen College bezocht, en de Addison's Walk gelopen (waar Lewis het befaamde gesprek had met Hugo Dyson en Tolkien), waarna we eindigden in The Eagle and Child. We vonden een plek in The Rabbit Room, waar de Inklings ook steeds zaten, en ik had er een goede, bittere ale, zoals zij die ook dronken. Ik denk dat ik niet een betere verjaardag had kunnen hebben. Geinspireerd kwam ik weer terug bij Bianca thuis.

En ik was nog maar net thuis of de postbode bezorgde mijn auteursexemplaar van Ganymedes 16! Dit is een bundel van Nederlandse verbeeldingsliteratuur (inclusief gedichten). Mijn verhaal 'Tot de laatste man' was erin opgenomen. Ik heb de bundel gelezen en vond hem erg goed. Op de 10e september zal het boek worden gepresenteerd in Amsterdam en jullie zijn welkom! Oh, je kunt de bundel natuurlijk bestellen bij de Stichting Fantastische Vertellingen.
Nog meer goed nieuws: in het septembernummer van SF-tijdschrift Fantastische Vertellingen verschijnt mijn verhaal 'Gebeurtenishorizon'. Daar kijk ik ook erg naar uit. Het is mogelijk losse nummers van het tijdschrift te bestellen, dus als je mijn verhaal wilt lezen (samen met nog veel andere goede verhalen), bestel dan het septembernummer hier! Mijn verhaal 'Het plotselinge woud', dat ik ook had ingestuurd voor Ganymedes, zal worden gepubliceerd in een volgend nummer van Fantastische Vertellingen (waarschijnlijk in december? Ik hou jullie op de hoogte!).
Remco Meisner van St. Fantastische Vertellingen deed een oproep voor 'tenenkrommende verhalen' voor een bundel die hij wil uitgeven. Mijn verhaal 'De gangen' voldeed volgens mij aan die omschrijving, en dat vond Remco ook, dus die wordt meegenomen. Nieuws over deze bundel volgt!
Vorige week heb ik twee verhalen opgestuurd voor de Harland Award, de belangrijkste verhalenwedstrijd voor fantasy en Sf in het Nederlandse taalgebied. Ik heb goede hoop wat beide verhalen betreft. Helaas moet ik tot april wachten om de uitslag te weten te komen. In de tussentijd zijn er echter meer wedstrijden om aan mee te doen, zoals Fantastels en Trek Sagae, maar ook Moord en Mysterie - ik schreef recent een verhaal dat daar prima in zou passen. Oh, en ik heb al een verhaal liggen om op te sturen voor de volgende editie van Ganymedes!

Tot dusver heb ik dit jaar negentien korte verhalen geschreven (en een boel gedichten en boekrecensies), voor de meeste daarvan heb ik nog geen bestemming gevonden. Helaas zijn er weinig SF-tijdschriften in Nederland. Het blijft mijn droom om ooit een of meer bundels te publiceren, zodat jullie deze verhalen ook kunnen lezen. Dat betekent niet dat er van mijn hand niks te lezen valt dit jaar. Voordat dit jaar voorbij is, verschijnt namelijk het eerste deel van mijn fantasyduologie 'De Krakenvorst', 'boek 1: Keruga', bij uitgeverij Macc. Theo Barkel, de uitgever, had afgelopen weekeinde een etentje georganiseerd voor de schrijvers uit zijn fonds, waar Bianca en ik bij waren. Hij vertelde me dat hij mijn boek heel spannend vond en dat het moeilijk was tijdens het redigeren te stoppen met lezen. Dat is een groot compliment natuurlijk. En hij zal de redactieronde deze week afronden, zodat ik daarna kan beginnen met het herschrijven. Dat ga ik de komende maand natuurlijk prioriteit geven, en hopelijk ben ik er op tijd mee klaar om publicatie in december nog mogelijk te maken. Het zou erg leuk zijn als ik het boek zou kunnen presenteren op de wintereditie van Castlefest. Boek 2: Kartaalmon zou dan in 2017 uitkomen, het is in elk geval al geschreven.
En ik heb al een goed idee van de volgende schrijfprojecten die ik wil aanpakken. Ik heb een fantastisch idee (al zeg ik het zelf) voor een langere hard SF roman, waarin ik 'mind blowing'-concepten zoals intelligente dysonbollen, groepbewustzijn en buitenaards leven wil combineren met emotionelere verhaallijnen over pesten en veeleisende ouders. Een ander idee betreft een Young Adult SF-trilogie. Ik heb dit jaar een heel kort (1200 woorden) SF-verhaal geschreven voor een wedstrijd, met een wereld die ik wel heel interessant vond en die ik graag uitgebreider wil bezoeken in een verhaal. En er vormt zich in mijn gedachten al een plot. Misschien dat ik deze trilogie wel eerst schrijf, zodat ik een lezerspubliek creëer voor mijn grotere SF-roman.
Maar voor het zover is wil ik nog steeds mijn volgende non-fictieboek afmaken, mijn boek over een sacramentele visie op de wereld. Ik heb daarvoor al alles bij elkaar gebracht wat ik over het onderwerp heb geschreven op mijn blog en al mijn aantekeningen die ik in de loop der jaren heb verzameld. Ik moet het allemaal redigeren, inkorten en tot een geheel smeden. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik dit onderwerp aan de orde moet stellen, maar om eerlijk te zijn ben ik enthousiaster over mijn nieuwe ideeen voor verhalen. Ik denk wel dat ik wat meer creatieve energie over heb als ik klaar ben met 'De Krakenvorst' waar ik de afgelopen maanden toch wel op heb zitten wachten. Ik vind het jammer dat het non-fictieproject me wat meer tijd kost dan ik vorig jaar dacht, maar gelukkig heb ik geen strakke deadline. Als ik dit boek volgend jaar af kan krijgen, zal ik al trots zijn op mezelf!
In elk geval, zoals jullie begrijpen, voorlopig hoef ik me niet te vervelen!

Gewoonlijk vind ik de winter nou niet bepaald iets om naar uit te kijken, omdat mijn winterdepressie (Seasonal Affective Disorder) dan opspeelt. Ik hou van de kou, het knerpen van sneeuw onder mijn schoenen is een van de mooiste geluiden die ik ken, en lang leve glühwein, maar de donkere dagen ... Mijn daglichtlamp helpt natuurlijk wel, en de antidepressiva ook, maar dit jaar is er nog iets dat er heel effectief tegen gaat wezen! In december verschijnt namelijk het eerste boek in mijn fantasytweeluik 'De Krakenvorst', namelijk 'Boek 1: Keruga'.
Ik heb een tijdje geleden op basis van de opmerkingen van mijn uitgever het manuscript herschreven, en de details bijgewerkt. De uitgever heeft mijn wijzigingen ondertussen al nagelopen. Hij vertelde me na vier hoofdstukken dat hij het een erg spannend verhaal vond, dat las als een trein. En in die eerste vier hoofdstukken gebeurt nog niet eens heel veel! Een groot compliment dus. Nu is het naar de corrector voor de puntjes op de spreekwoordelijke 'i'. Ondertussen is er al een tekenaar bezig met de cover en die zou ook al bijna af zijn. Ik ben heel benieuwd hoe die er uit gaat zien! Bovendien hoorde ik van mijn uitgever dat er een officiële boekpresentatie komt, in een boekwinkel, en dat ik dan mijn boek zal mogen signeren. Ik heb nog nooit een boekpresentatie van een van mijn boeken gehad, dus daar ben ik wel trots op. Ik geloof dat die boekpresentatie ergens in de eerste weken van december zal zijn, en als ik het goed heb begrepen staan we ook met het boek op de Castlefest Winter Editie op 17 en 18 december.

Ondertussen ben ik ook aan het nadenken over mijn volgende grote schrijfproject. Dat wordt niet mijn non-fictieboek waar ik twee maanden geleden nog aan refereerde. Ik was er al wel mee begonnen eerder dit jaar, ik had mijn materiaal al verzameld, quotes opgeschreven, teksten geordend en ingekort, maar ik merkte dat ik het steeds uitstelde om er werkelijk mee aan het werk te gaan, en dat er steeds verhaalideeën opborrelden die ik meer inspirerend vond. Bovendien voel ik me steeds minder verbonden met het onderwerp. Een paar weken geleden heb ik dus de knoop doorgehakt en besloten geen non-fictie meer te schrijven. Dat doe ik al genoeg op kantoor! En ik heb al maanden een gaaf idee voor een echte SF roman. Ik heb er zelfs al een titel voor: 'De afvallige ster'. Ik hoop voor het eind van het jaar te beginnen aan het uitwerken van dit verhaal. Ik ben voor nu al gestopt met het schrijven van korte verhalen (ik had er dit jaar al 24 geschreven in totaal), om in mijn verbeelding en in mijn tijd ruimte te scheppen voor dit grotere project. Maar ik verwacht dat ik tussen de grote verhalen door nog wel wat kleine op papier zal zetten. Het bloed kruipt ten slotte waar het niet gaan kan.

Ik heb ook nieuws te melden op het gebied van de korte verhalen. Natuurlijk de publicatie van mijn verhaal 'Gebeurtenishorizon' in Fantastische Vertellingen 39, met geweldige illustraties, en de terdoopbestelling van het jaarboek Ganymedes 16 in Amsterdam (ik begrijp dat er al een tweede druk van is! Bekijk mijn enthousiaste aanprijzing hier!). Verder heb ik drie verhalen opgestuurd voor de Fantastels-wedstrijd. Afgelopen jaar werd ik derde, dus ik ben benieuwd waar mijn verhalen dit keer uitkomen op de ranglijst. Ik ontdekte ook dat er een Valentijnsverhalenwedstrijd wordt gehouden, dus daar heb ik ook een romantisch verhaal voor opgestuurd. Ten slotte heb ik een verhaal van 1000 woorden geschreven voor een horrorverhalenwedstrijd (die werd uiteindelijk verbreed naar ook andere genres, maar mijn verhaal is alvast opgestuurd!). Helaas kwamen mijn verhalen niet door de eindselectie voor de bundel van 'De mens in 2050', maar ja, volgende keer beter. Wel heb ik twee verhalen gestuurd naar het SF-tijdschrift SF Terra. Ik had geen antwoord gehad, dus ik heb nog even nagevraagd. Bleek dat ze dachten dat ze me al geantwoord hadden. Beide verhalen wilden ze graag plaatsen, dus 'Planeet van monsters' en 'De Sprong' zullen verschijnen in de volgende nummers.

Ik heb ook mijn verhaal 'In elkaars ogen' toegezonden naar het tijdschrift van de Nederlandse Star Trek vereniging 'The Flying Dutch'. In 2015 hebben ze mijn Trek Sagae-winnende verhaal 'Valstrik' gepubliceerd. Ze waren blij met dit nieuwe verhaal en gaan het plaatsen in 2017. Ik ben ook maar direct lid geworden van de vereniging aangezien ik een echte Trekkie ben. Mijn verhaal 'In Spin' heb ik opgestuurd voor Moord & Mysterie, en ik ben benieuwd of de redactie het vindt passen.
Ten slotte heb ik mijn verhaal 'Thuisreis' ingestuurd voor de volgende editie van Ganymedes in 2017. Het is vroeg dag, want de deadline was juni 2017, maar ja, het verhaal lag er toch al. Ik ben heel benieuwd wat de samenstellers ervan denken. In de tussentijd zal ik ook nog een verhaal opsturen voor het mini-tijdschrift Tjonge, en een voor Fantastische Vertellingen. Mijn verhaal 'Het plotselinge woud' staat ook nog in de planning voor publicatie in Fantastische Vertellingen, maar ik denk dat ze 'De stoet' ook kunnen waarderen. Verder vindt dit jaar waarschijnlijk opnieuw de Trek Sagae-wedstrijd plaats en ik heb al vier verhalen liggen om daarnaar op te sturen. Het worden spannende tijden.
Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, heb ik afgelopen weekeinde een bundel met onderling samenhangende verhalen, getiteld 'Conquistador', geredigeerd en opgestuurd naar een uitgever voor een heel interessant project. Het zou veel voor me betekenen als ze het zouden willen uitgeven. De eerste reactie heb ik van de uitgever al binnen: die zei dat het een 'intrigerend manuscript' was. Dat is veelbelovend. Publicatie zou plaatsvinden in mei 2017, dus met een beetje geluk zijn er voor jullie volgend jaar twee boeken van mijn hand om te lezen.
Op mijn blog verschijnen de laatste tijd weinig nieuwe gedichten, aangezien ik me meer op verhalen concentreer, maar natuurlijk ben ik mijn gedichtenbundel niet vergeten en ga ik zoeken naar manieren om die op de markt te brengen.

Dan nog twee dingen: ik heb op Facebook nu ook een pagina voor mijn schrijfactiviteiten. Volg me daar als je meer wilt weten over mijn verhalen en boeken (en bijvoorbeeld de tekeningen die ik daarbij heb gemaakt). Op mijn gewone facebookpagina blijven filmbesprekingen en foto's van vissen verschijnen en links naar al mijn boekbesprekingen.
Dat is het tweede wat ik nog wilde zeggen: er zijn heel wat andere goede Nederlandse schrijvers binnen de SF en de fantasy. Ik heb besloten de boeken die ik van ze lees niet alleen te recenseren op Goodreads, maar ook op Hebban.
Daar sta ik nu ook als auteur. Wil je weten wat ik van Nederlandse boeken vind, zoek me daar dan op en volg me!
Op goodreads zullen mijn besprekingen van Engelstalige boeken blijven verschijnen.

Het verhaal van mijn fantasytweeluik 'De Krakenvorst' begint eigenlijk al zo'n dertig jaar geleden. Toen wist ik natuurlijk nog niet dat ik ooit een fantasyboek zou gaan schrijven, al genoot ik wel van de opdrachten voor opstellen die we op school kregen. Ik las toen al heel graag, niet alleen boeken, ook tijdschriften. En elke maand kochten mijn ouders voor mij onder andere de Grasduinen, de Natuur & Techniek en de KIJK. In 1987 stond er in dat laatste tijdschrift een artikel over het fenomeen geofictie. Mensen die hun eigen landen verzinnen en er van allen omheen creëren: landkaarten, vlaggen, muntstukken, geschiedenisverhalen, wetgeving enzovoorts. Er stonden ook voorbeelden van landkaarten bij.

Mijn verbeelding werd gestimuleerd, en al snel tekende ik mijn eigen landkaarten. Een van de landen die ik verzon, was 'Kartaalmonland' - een groot schiereiland, met een nauwe landtong verbonden aan het vaste land, met hoge bergen in het binnenland. Als we een tekenopdracht of een schrijfopdracht kregen op school, tekende of schreef ik over aspecten van Kartaalmonland, en thuis begon ik een overzicht en geschiedenis van het land te schrijven. Mijn nieuwe passie bleef niet onopgemerkt door mijn klasgenoten. En die begonnen zelf hun eigen landen te verzinnen. Ook mijn broer Marten sloot erbij aan met zijn land Martinië. De landen hoorden samen in een werelddeel, Bordalstenije, op de planeet Ficton. We hadden een 'geeky' klas, best wel bijzonder, bedenk ik me achteraf.
Waar mijn klasgenoten niet veel verder kwamen dan een landkaart of twee, bleef ik me met Kartaalmonland bezighouden. Van de eerste kaarten heb ik er helaas geen meer over, maar in de eerste jaren van de middelbare school werkte ik mijn project nog een keer uit. Nu met gedetailleerde kaarten, over ecosystemen, hoogtelijnen, klimaat, economie en geschiedenis. Ik voorzag mijn land in tekeningen van allerlei legervoertuigen, koloniën en ruimteschepen (ik tekende ook het zonnestelsel uit waarin Ficton zich bevond). Ik werkte een hele geschiedenis uit vanaf de stichting van Kartaalmonland door koning Kartaalmon in de middeleeuwen, via een oorlog met buurland Bolland en een bloedwratepidemie, tot een wereldoorlog tussen de grootmachten Stilwith en Dark toe (waarbij Stilwith de agressor was, en Kartaalmonland zich aansloot bij Dark). Ik beschreef hoe communicatie verliep via 'briefcomputers' (waarschijnlijk had ik in dezelfde KIJK al gelezen over de digitale snelweg).

Maar bovenal verzon ik de biologie van Kartaalmonland. In tekening na tekening werkte ik uit welke dieren en planten er in welk ecosysteem leefden, inclusief wetenschappelijke namen en evolutionaire stambomen. Van de laatste buidelspitsmuis in de Kartse wadden en Kartaalse duinen, tot het mysterieuze Kartaalse monster, van de Dode Diepworm en de Dode Diepwormhaai in het Dode Diep tot het slijkgras op Doodland. Ik bleef hiermee bezig tot mijn achttiende. Samen met mijn broer Marten zat ik in de schoolvakanties dagen lang te tekenen en te schrijven, en ik heb nog steeds mappen vol schetsen en kaarten in mijn kast staan.

De jaren daarna bleef ik met enige nostalgie aan mijn eigen land terugdenken. Toen ik uiteindelijk het idee kreeg om een fantasyboek te gaan schrijven, duurde het dus niet lang of ik bladerde door mijn map met aantekeningen en besloot niet verder te zoeken naar een wereld om mijn verhaal in te laten afspelen. Met de door mij ooit opgeschreven geschiedenis van Kartaalmonland had ik zelfs al een mooie basis voor de historische achtergrond ervan. Hoe koning Kart het land bijeenbracht, en hoe de conflicten met verschillende buurlanden verliepen, is allemaal in mijn schrift van bijna dertig jaar oud te vinden.
Er is in de omschakeling van Kartaalmonland naar het koninkrijk Kartaalmon wel het een en ander veranderd - nog afgezien van de naam van het land. Mijn fantasyboek speelt zich om te beginnen af in een wereld met andere volken en bovennatuurlijke elementen en die kwamen natuurlijk niet voor op Ficton - voor mezelf zie ik het dus als een soort 'alternatieve geschiedenis' van het oorspronkelijke land. Martinië is ondertussen veranderd in het koninkrijk Narzik, en Bolland is Taris geworden (maar blijft een bron van gevaar voor Kartaalmon). Steden zijn van plek en van naam veranderd, eilanden zijn van de kaart verdwenen, en of het Kartaalse monster nog ergens door de bergen van Kartaalmon ronddwaalt, dat weet helaas niemand ...

Wordt vervolgd ...

Hoe werkt inspiratie nu eigenlijk? Hoe ontstaat een verhaal? Ik weet het nog steeds niet. Volgens mij heeft verbeelding veel te maken met dromen, want in mijn ervaring dringt een idee voor een verhaal zich plotseling aan mij op - bijna alsof ik het niet heb verzonnen. Als een voldongen feit: zo moet het gaan. Ik zie het helemaal voor me. Net als met een droom, die door mijn verbeelding wordt opgeroepen en die ik ervaar als echt. Immers, als ik me ervan bewust zou zijn dat ik het allemaal verzon, zou ik de droom niet meer als droom ervaren (dan zou het een lucide droom zijn). Anders dan bij een droom is een verhaalidee meestal wel logisch kloppend en verloopt van A naar B naar C. Maar dat ligt meer aan het verschil tussen waken en slapen, denk ik, dan aan het werkzame principe. En net als bij een droom maakt mijn verbeelding gebruik van wat ik allemaal heb meegemaakt in mijn leven, heb gelezen, heb gezien, of -jawel- heb gedroomd. Net als een droom bevindt de verbeelding zich niet in een vacuüm. Ze maakt gebruik van de grondstoffen die je als denker en lezer toevoert. En ze bouwt zo voort op de ideeën en verhalen van eerdere verbeeldingskunstenaars.
Het hele idee dat een verhaal in alles origineel moet zijn, vind ik eigenlijk niet zo behulpzaam, het tegenovergestelde zelfs. Shakespeare maakte er geen geheim van dat hij putte uit geschiedenis, ja zelfs dat hij eerdere werken in zijn eigen onnavolgbare stijl bewerkte. En kenners van fictie houden vol dat het juist het doorvertellen van verhalen is dat tot cultuur leidt, dat de kracht is van de menselijke beschaving. Een goed verhaal willen we verder vertellen, maar dan in onze eigen stem, met onze eigen woorden, aan vrienden, familie, kinderen. Zo ontstonden mythes en sprookjes, en zo ontstond het fenomeen fanfictie op het internet. Mensen die wat ze hebben gelezen of gezien verder willen vertellen, maar dan met een eigen draai eraan (en die eigen draai is dan vaak wel origineel). Ik heb zelf ook fanfictie geschreven en daar schaam ik me helemaal niet voor. En veel van de verhaalideeen die zich nu aan mij opdringen, krijg ik na het lezen van een aansprekend boek, of het kijken van een film, waarbij ik opeens denk: 'Daar zou ik ook wel eens wat mee willen doen.' Ik wil daarom poneren dat elke schrijver in meer of mindere mate fanfictieschrijver is. En in dit tweede deel van mijn 'making of ...' van De Krakenvorst wil ik jullie vertellen waar mijn ideeën vandaan kwamen.

Ik dacht bijvoorbeeld in mijn studietijd al dat ik een keer een verhaal over een reuzeninktvis wilde schrijven. Volgens mij omdat ik als tiener het boek 'Beast' van Peter Benchley had doorgebladerd. En omdat ik groot liefhebber ben van de onderwaterwereld natuurlijk. Tijdens mijn stage stond ik in de donkere kamer films te ontwikkelen om DNA-samples te kunnen onderscheiden, en ondertussen stond ik dan scenes te verzinnen. Onder andere van een jongen in een boot die door een reuzenkraak wordt aangevallen. Toen ik jaren later aan het denken was over een fantasyverhaal kwam dit idee weer bij me naar boven. Ik wist dat het een biologisch zeedier moest zijn, maar ook iets groters. Of het me gelukt is dat te realiseren, moet je zelf dadelijk maar beoordelen! De scene die ik oorspronkelijk verzon in de Doka zit er in elk geval in!

Verder vroeg een van mijn broers me ooit om een idee voor een fantasyverhaal. Hij heeft er later trouwens niet iets mee gedaan, dus ik mag het hier vertellen. Wat ik toen verzon was een wereld waarin een meteoriet is ingeslagen, waardoor een enorme krater is ontstaan. Hier omheen verkregen de bewoners reptielachtige kenmerken: schubben, lange armen, staarten. De landen uit het zuiden moesten zich verdedigen tegen de monsterlijke wezens die hen uit het noorden belaagden. Ook dit idee keerde terug toen ik over mijn fantasyverhaal nadacht. De dinosaurusachtige monsters zijn verdwenen, de meteoriet is gebleven. Dit ligt ten grondslag aan de 'Baai van Zalikir' in het noorden ...
Een tijd lang had ik geen fantasyverhalen gelezen, maar alleen SF. Mijn tien jaar jongere broer Berend -het boek is aan hem opgedragen- ging echter The Lord of the Rings lezen voor zijn eindexamen, en ik pakte het boek toen ook maar op (voor het eerst sinds mijn elfde). Ik werd volledig ondergedompeld in de wereld van Tolkien en ik realiseerde me dat ik onterechte vooroordelen had gehad jegens het genre. Prompt verslond ik alles wat ik kon vinden. Stephen Donaldson, Tad Williams, William Horwood, Steven Erikson, Robin Hobb, Guy Gavriel Kay. En Stephen Lawhead. De laatste werd een van mijn favoriete schrijvers. Vooral gebaseerd op zijn boek Byzantium. Later las ik zijn eerste fantasytrilogie. Ik was er heel enthousiast over dat hij in zijn verhaal niet de geijkte dwergen, reuzen en elven liet opdraven, maar andere mensenrassen, die zich nu hadden teruggetrokken in moerassen of berggebieden. Een strijdlustig volk, maar ook kleine mensen die in bossen leefden. In het derde deel bleken deze volken echter geen rol van betekenis te spelen! Het verhaal draaide om een confrontatie met een machtsbeluste tovenaar, dertien in een dozijn. Het is een flinke teleurstelling als een van je favoriete schrijvers je verwachting niet waarmaakt. Ik dacht: Ik kan het beter. Ik kan een verhaal vertellen over deze oude volken en ze een essentiële plek geven in de achtergrond en de ontknoping van mijn verhaal. Zo ontstonden de Hirita, de Fanarg, de Morris, de Aquria, de Wurg en de Inalita, die je in De Krakenvorst dadelijk zult gaan tegenkomen.

In mijn verbeelding had zich ook al jaren een scene vastgehaakt uit een Young Adult SF roman van Andre Norton: 'Katteoog' (of in het Engels: 'Catseye'). Ik zoek er nog altijd naar in tweede hands boekwinkels, want ik had het uit de bibliotheek gehaald. Het gaat over een jongen die werkt in een exotische huisdierenzaak en ontdekt dat hij telepatisch in contact staat met twee katten. Dat zit allemaal niet in mijn verhaal, trouwens! Maar er was wel een scene waarin de hoofdpersoon iets vindt in het stof van een ruïne, en ook daar weer wilde mijn fantasie de beschrijving van Andre Norton aanvullen. Ik besloot het mee te nemen in mijn fantasyverhaal, en het ook te koppelen aan zowel de oude rassen als de kraak.

Ook mijn interesse in dinosauriërs en andere uitgestorven dieren droeg bij aan mijn verhaal. Op de zoölogische blog van Darren Naish (Tetrapod Zoology) las ik voor het eerst over de Entelodont. Een uitgestorven familielid van het varken, dat echter enorm groot was en waarschijnlijk aas at of vlees. Ze worden ook wel eens 'giant killer pigs' genoemd. Het leek me eigenlijk heel aardig om die eens in een verhaal te verwerken, ook al zouden mijn karakters ze natuurlijk niet kennen als Entelodonten.
Verder is mijn verhaal nogal beïnvloed door het lezen van 'The tough guide to fantasyland' van Diana Wynne Jones! Op een hilarische wijze steekt ze daar de draak met een heel aantal fantasyclichés. Ik heb mijn uiterste best gedaan daar niet in te vervallen. Bijvoorbeeld door een keer een uur paard te rijden en vervolgens een week lang spierpijn te hebben - toen wist ik dat mijn karakters ook niet zomaar een dag op een zadel konden zitten zonder er een beetje kramp aan over te houden. Verder heb ik veel gelezen over het leven in de middeleeuwen, en bijvoorbeeld de Hunnen en Mongolen.
Deze en andere ideeën vormden de mix waaruit ik putte toen ik over een mogelijk fantasyboek ging nadenken. Maar hoe hier een verhaal uit ontstond kan ik niet helder uitleggen. Op een gegeven moment vielen de puzzelstukjes in elkaar en toen wist ik: dit wordt het wat ik wil gaan schrijven. Zo ga ik het doen. Toen duurde het echter nog een hele tijd voordat het boek af was. Er zat bijvoorbeeld een pauze in van meer dan tien jaar ...

Wordt vervolgd ...

Ik weet niet meer heel nauwkeurig wanneer ik het idee kreeg een fantasyroman te schrijven. Ik denk dat het voorjaar 2001 moet zijn geweest. Ik weet wel dat ik op 7 juli 2001 begon het plot van mijn verhaal in wording op papier te zetten. In een groot notitieblok werkte ik mijn ideeën uit. Eerst de drie verhaallijnen apart (ik wist al dat er drie hoofdpersonen zouden zijn, en dat het twee boeken zouden worden). Vervolgens in twee kolommen, om een idee te krijgen hoe de verschillende lijnen naast elkaar zouden lopen en waar ze elkaar zouden kruisen. Steeds kreeg ik er ideeën bij en er moesten in de kantlijn aantekeningen worden bijgekrabbeld. De voorlopige titel van het boek was toen nog 'De koning en de kraak'.
Het duurde nog even voor ik daadwerkelijk begon te schrijven. Ik moest namelijk eerst nog een boekje schrijven dat in juni 2002 zou worden uitgegeven door de christelijke uitgevers als actieboek voor de Maand van het spannende boek. Zomer 2001 was namelijk mijn debuutroman, de SF-thriller 'Neptunus', uitgegeven bij Kok Voorhoeve, en aangezien zij aan de beurt waren om het actieboekje te verzorgen, vroegen ze mij. Dit werd 'Het Wrak'. Eigenlijk direct nadat ik dat had afgeschreven begon ik na een tijd van werkloosheid aan mijn baan bij het Pharmaceutisch Weekblad als wetenschappelijk redacteur. Een flinke overgang. Gelukkig werkte ik maar drie dagen in de week, en kon ik de rest van de tijd inzetten voor het schrijven. Vol goede moed begon ik aan het manuscript. Ik deed ondertussen mee aan een schrijfopleiding van Script+ in Amsterdam (betaald door mijn uitgever!). Voor een van de lessen stuurde ik de inleiding en het eerste hoofdstuk naar de andere schrijvers toe. Ik kreeg er veel complimenten voor. Vooral vanwege de beklemmende sfeer van de religieuze omgeving, die ik volgens hen heel overtuigend had neergezet.

Toen ik drie hoofdstukken had, stuurde ik het manuscript in wording op naar Kok. Het viel niet zo in goede aarde. Onder andere omdat het leek alsof ik kritiek had op de kerk (nou ja, dat was ook zo), en de door mij geciteerde teksten uit 'heilige boeken' konden worden opgevat als parodie op de bijbel. Mijn redacteur vroeg me of ik niet een contemporaine thriller kon schrijven, in de trant van 'Het Wrak' - dat zou waarschijnlijk goed verkopen. Een tijd lang probeerde ik aan dat verzoek te voldoen, maar er kwam niet echt een goed idee. Ik probeerde verder te schrijven aan 'De Krakenvorst', maar in het begin van het vierde hoofdstuk stokte het. Ik moest beginnen aan een nieuwe paragraaf, maar ik had geen enkel idee hoe ik die moest schrijven. De woorden kwamen gewoon niet.
De jaren daarna dacht ik dat ik mijn verbeelding helemaal kwijt was. Ja, ik begon nog een ander boek te schrijven, maar ook daarmee kwam ik niet verder dan een paar hoofdstukken. Ik schreef een paar korte verhalen, maar slechts een of twee per jaar. Ik had gewoon geen ideeën. Als anderen me vroegen om eens naar een verhaalidee te kijken, borrelde de inspiratie als vanouds, maar als ik iets voor mezelf wilde beginnen bleef de bron droog. In plaats van me bezig te houden met fictie, richtte ik me op het schrijven van filmbesprekingen en theologische essays. Ik schreef twee non-fictie boeken: 'Indrukwekkende Vrijheid', dat verscheen in 2010, en 'De loser die wint', die vorig jaar uitkwam. Maar het schrijven van non-fictie had nooit echt mijn hart. Ik had het alleen nodig om over deze onderwerpen te denken en te schrijven, omdat ik was opgegroeid in een streng religieuze omgeving, waar hobby's als minderwaardig werden gezien, kunst en verbeelding werden gewantrouwd en mijn liefde voor boeken en verhalen al snel een verslaving leken die me van God zouden afleiden. Ook al had ik die kerk verlaten toen ik begin twintig was, de leerstellingen hadden zich in me vastgehaakt, en waren maar moeilijk los te krijgen. Vooral omdat mijn ouders ook niet heel bemoedigend leken ten aanzien van mijn schrijven. En die kritiek, stress op het werk, en de daaruit volgende piekergedachten dempten mijn creativiteit en maakten me depressief.
Er gebeurde in de tussentijd van alles. Ik verhuisde naar Delft, waar ik op mezelf ging wonen. Ik richtte meerdere aquariums in. Werd ontslagen en kwam te werken bij het Tijdschrift voor Diergeneeskunde. Bezocht fantasyfestivals. Waar ik in gesprek kwam met uitgevers, maar niet durfde zeggen dat ik zelf al boeken op mijn naam had staan. Ik leerde Bianca kennen, en vroeg haar ten huwelijk. Maar schrijven lukte me niet.

In 2012 werd ik echter tot twee keer toe ziek. Ernstig ziek. Wondroos. Een heftige infectie aan mijn been, dat rood werd en opzwol, en waarbij ik bijna veertig graden koorts had. Over de eerste ziekteperiode heb ik in een eerder blogbericht geschreven. Ik was behoorlijk hersteld, maar ik moest nu toch echt beter voor mijn eczeem gaan zorgen. De stress op mijn werk nam echter niet af, ik bleef slecht slapen, en voor mijn eczeem zorgen lukte me niet. Het eczeem speelde weer op, en opeens, in september, werd ik opnieuw ziek. Ik weet nog dat ik met Bianca zat in het park bij De Delftse Hout, genietend van koffie met gebak bij café Knus. Ik voelde opeens spierpijn opzetten en werd flauw. Ik ging naar het toilet. Toen ik terugkwam zag ik enorm bleek, kon ik geen hap meer nemen, en schrok mijn verloofde zich een hoedje. Hoe we met de bus thuis terug kwamen, weet ik niet. Mijn ouders kwamen me uiteindelijk ophalen en brachten me langs de huisartsenpost in het ziekenhuis en daar werd de diagnose gesteld: opnieuw wondroos. Ik kreeg antibiotica en lag twee dagen lang op bed beroerd te wezen.
Later, terwijl ik aan het herstellen was, suggereerden mijn ouders dat ik wat aan de stress in mijn leven moest gaan doen. Ja, duh ... Het idee van mijn vader was: misschien moet je wat minder willen schrijven. Slecht idee. Maar opeens realiseerde ik me waar een groot deel van de stress vandaan kwam. Ik wilde namelijk niet te veel schrijven, maar te weinig. En vooral verhalen. Ik voelde me slecht, omdat ik niet dat deed wat ik het liefst wilde doen: verhalen schrijven. Bovendien confronteerde de ernst van mijn ziekte me met mijn sterfelijkheid - vroeger overleden mensen aan wondroos. Ik vroeg mezelf af waar ik het meest spijt van zou hebben als ik zou komen te overlijden. Het antwoord kwam meteen: ik zou er spijt van hebben dat ik niet meer verhalen zou hebben geschreven.
Maar die 'writers block' dan, de barrière die ik voelde, elke keer als ik achter de computer ging zitten? Zou die me niet tegenhouden? Het toeval wilde dat ik niet lang ervoor een citaat had gelezen van Neil Gaiman. Hij beweerde dat er momenten waren dat hij bij het schrijven in de 'flow' zat en de woorden uit zijn pen stroomden. Er waren ook momenten dat het niet zo makkelijk ging, dat hij bij elk woord worstelde, en om elke zin moest strijden. Maar als hij later zijn verhaal terug las, kon hij geen enkel verschil zien tussen de passages waarbij hij in de 'flow' had gezeten en die waarbij het moeilijk was gegaan. De conclusie voor mij? Ik moest gewoon gaan schrijven!
Eerst schreef ik vier korte SF-verhalen. Toen besloot ik om verder te gaan met 'De Krakenvorst', want dat idee had me de tussenliggende elf jaar niet losgelaten. En toen ik er eenmaal aan ging zitten, kwam de inspiratie ook. Ik hoefde alleen te beginnen met schrijven, en mijn verbeelding vulde de gaten aan. De passage waar ik de vorige keer gestrand was, kostte me nu, elf jaar laten, geen enkele moeite. En in een jaar tijd had ik twee boeken afgeschreven ... Boeken waar ik heel erg trots op ben.

Waarom er zo'n pauze in moest zitten? Ik weet het niet. Ik denk zelf dat ik de levenservaring miste om de boeken te kunnen schrijven. Ik weet wel dat ze beter zijn geworden dan ze zouden zijn geweest als ik ze had geschreven toen ik vijfentwintig was. Wat ik ook weet is dat ik nooit meer zo'n pauze ga laten vallen. Ik ga gewoon zitten om te schrijven, of ik nu in de 'flow' ben, of niet. De inspiratie volgt wel. En schrijven is gewoon wat ik moet doen.

De Krakenvorst, boek 1: Keruga verschijnt begin december. Zet het in je agenda en bestel tegen die tijd een exemplaar via bijvoorbeeld Bol.com, of de website van Macc. Wil je weten wat je ervan kunt verwachten? Volgende week plaats ik op mijn blog een voorproefje ...

Zijn jullie ook al zo enthousiast over De Krakenvorst? Waarschijnlijk niet zo enthousiast als ik! Nog anderhalve week en het eerste boek wordt gepresenteerd op de wintereditie van Castlefest. Vanaf dat moment is het ook te bestellen via Bol.com en via alle boekwinkels. Wil je er een met mijn handtekening erin? Laat dan een berichtje voor mij achter, dan stuur ik je een gesigneerd exemplaar toe. Om alvast in de stemming te komen, hier een voorproefje ...

De geur van zweet. Opgewonden kreten. Wolken stof, opgeworpen door schuifelende voeten. Een zilverkleurige flits en een klap die tot in zijn schouderbladen doordrong. Gejuich.
Tarid klemde zijn kaken zo hard op elkaar dat ze pijn deden. Evenwicht, hield hij zichzelf voor. Evenwicht houden is het belangrijkst.
Hij stond op de ballen van zijn voeten, zijn knieën licht gebogen, zijn rug net iets gekromd, zodat hij schuilging achter het ronde schild aan zijn arm. Zijn zwaard was een dodelijke verlenging van zijn rechterhand. Zijn vingers knepen zo krachtig in het gevest dat zijn knokkels wit kleurden en geen moment weken zijn ogen van die van Peritar. Hij bewoog voortdurend met hem mee. Deed zijn tegenstander een stap naar achteren, dan deed hij een stap naar voren. Kwam de ander naar voren, hij deinsde terug. Ze draaiden om elkaar in een bijna sierlijke dans. Evenwicht! Evenwicht! En steeds probeerde hij te voorspellen hoe de ander zou aanvallen, zocht hij een gat in de verdediging, een opening om toe te steken.
Nu! Peritar bewoog zich naar rechts. Tarid stapte de andere kant op en haalde uit. De brede kling van zijn zwaard was een streep, zo snel bewoog hij. Zijn tegenstander had zijn aanval echter voorzien. Zijn kromme zwaard kwam sneller naar boven dan Tarid voor mogelijk had gehouden. Staal klapte op staal. Hij sloeg direct weer toe, vastbesloten om van de omstandigheden gebruik te maken. Opnieuw reageerde Peritar alsof hij zijn actie al lang had zien aankomen en weerde zijn aanval af.
Een tegenaanval. Tarid ving de slag op met zijn schild. In een vloeiende beweging liet hij zich op één knie vallen en haalde uit naar Peritars benen. Zijn tegenstander sprong zonder zichtbare inspanning omhoog, zodat het zwaard onder hem door schoot. De omstanders juichten.
Tarid richtte zich op, zijn schild beschermend boven hem. Plotseling verdwenen de geluiden om hem heen. De bewegingen van zijn tegenstander werden trager. Alles in zijn gezichtsveld vervaagde tot grijze contouren, behalve het kromzwaard van Peritar. Hij zag elk krasje, elke oneffenheid op de geslepen kling. Plotseling leek het alsof hij een tweede zwaard zag, een doorzichtige kopie van het eerste, dat een grote boog beschreef. Kalm bracht hij zijn eigen wapen omhoog. Hij zag hoe de twee zwaarden elkaar raakten en hoe in alle richtingen vonken weg schoten.
Het lawaai en geschreeuw keerden terug. Tarid wankelde twee stappen achteruit. Ik wist wat hij wilde doen, realiseerde hij zich, ik kan hem verslaan! Met een triomfantelijke kreet sprong hij naar voren.
Peritars zwaard ving het zijne op. De twee bladen drukten tegen elkaar en hoeveel kracht hij ook zette, hij kon zijn wapen niet meer in beweging brengen. Hij staarde in de dwingende, scheefstaande ogen van zijn tegenstander, glimmende, zwarte stenen in een breed gelaat. Geelbruine huid, zonder enig spoor van zweet. Een dunne, vrij lange snor. Zwarte haren, die in twee vlechten over zijn schouders vielen. Blauwe tatoeages strekten zich van zijn rug uit tot over zijn bovenarmen. Peritar was net iets korter dan hij en vocht bovendien zonder schild of bepantsering. Hij droeg alleen een vilten broek. Zijn snelheid en lenigheid waren echter fenomenaal.
Zonder waarschuwing verdween de druk van Tarids zwaard. Hij deed een stap naar voren. Uit het publiek klonk een geschrokken ‘Oooh!’ Op hetzelfde moment zag ook hij zijn fout in. Zijn evenwicht!
Peritar wervelde om zijn as en sloeg toe. In een reflex keerde Tarid zijn zij naar zijn tegenstander en bracht zijn schild omhoog. Het hout bezweek onder de klap. Wegschietende splinters beten in zijn gezicht en hij voelde een brandende pijn aan zijn schouder.
Tegelijkertijd kwam de voet van zijn tegenstander omhoog en raakte zijn pols. Hij liet zijn zwaard los. Zijn knieën begaven het onder hem. Hij zag nog juist hoe Peritar met zijn vrije hand zijn wapen opving. Toen raakte zijn rug met een dreun de grond.
Hij hapte naar adem. Het leek alsof iemand zijn gewrichten uit hun verbindingen had getrokken. Hij probeerde zijn arm te bewegen. Hij was zwaar, alsof er loden kogels aan zijn pols hingen. Zwarte vlekjes trokken door zijn gezichtsveld. Tarid liet zijn hand terug in het stof vallen. Hij was verslagen.
‘Hier, ik help je overeind.’
Tarid knipperde met zijn ogen en probeerde zijn hoofd op te tillen. Nog steeds voelde het alsof iemand rotsblokken op zijn lichaam en ledematen had gestapeld. Peritar boog zich voorover en stak zijn hand naar hem uit. Aan niets was te merken dat de donkere man een zwaardgevecht achter de rug had. Hij ademde rustig en op zijn borst en armen was geen zweetdruppel te bekennen. Zijn nauwe, zwarte ogen stonden bezorgd. ‘Ik heb je toch niet te hard geslagen?’
Stof kriebelde in Tarids keel. Hij kuchte en duwde zich op zijn ellebogen omhoog. ‘Nee, hoor,’ zei hij schor. ‘Ik vroeg je om je dit keer niet in te houden. Ik dacht dat ik een redelijke kans zou maken. Ik heb de afgelopen maanden hard getraind.’ Een stekende pijn trok door zijn linkerschouder en hij vertrok zijn gezicht. ‘Maar ik heb mijn lesje geleerd. Misschien wil je het de volgende keer weer wat rustiger aan doen.’ Hij kuchte opnieuw.
Peritar liet zich op zijn hurken naast hem zakken. ‘Je bent gewond,’ constateerde hij. ‘Je arm bloedt.’
‘Het is niets …’ begon Tarid.
Zijn vriend wenkte echter al naar een groepje meisjes, die hun gevecht van een afstand hadden gevolgd. Ze praatten op fluistertoon met elkaar en keken af en toe over hun schouder naar hen om. ‘Finatin, kun je een doek en vers water halen? Het moet worden schoongemaakt.’
Een van de meisjes begon te blozen en haastte zich in de richting van het kamp. De anderen stootten elkaar giechelend aan.
Tarid beet op zijn onderlip en richtte zich verder op. Om hem heen strekte de noordelijke hoogvlakte van Narzik zich uit. Het gras had in het felle zonlicht zijn frisgroene kleur al weer verloren. Verspreid over de vlakte lagen honderden schapen te herkauwen, in de gaten gehouden door twee jongens met lange stokken. Een enkele naaldboom, door de wind in kronkelende vormen gedwongen, onderbrak het uitzicht. Naar het zuiden liep het land af tot de rivier Front, onzichtbaar achter de horizon. De heuvels in het noorden gingen schuil onder een donker waas van struikgewas en bossen. Daarachter begon het gebergte Navin. De puntige toppen waren zelfs op een heldere dag als deze gehuld in grijze nevel.
Een paar kinderen in bruine hemden schuifelden dichterbij en keken hem met grote ogen aan. De andere toeschouwers waren bijna allemaal verdwenen. Twee mannen met vilten jassen hadden gewacht tot hij overeind kwam. Nu slenterden ze al pratend terug naar het kamp, met snelle handgebaren hun woorden ondersteunend. Tarid vermoedde dat ze het duel bespraken en met elkaar de gebruikte tactieken doornamen. Hij zou er vast niet goed vanaf komen.
Hij voelde aan zijn schouder. Zijn leren wambuis was gescheurd. De kaarsrechte snee daaronder was nauwelijks dieper dan een schram, maar door de halfgestolde stroompjes bloed leek hij erger dan hij was. De wond deed al bijna geen pijn meer. Tarid rolde om en duwde zich op zijn handen overeind. Een ogenblik voelde hij zich duizelig. Peritar greep hem bij zijn gezonde arm, zodat hij niet kon vallen. Zodra hij zijn evenwicht had teruggevonden, wuifde hij zijn vriend weer weg. ‘Ik voel me prima. Niets aan de hand.’
Peritar leek hem niet te geloven.
‘Echt niet,’ hield Tarid vol. ‘Ik kan wel tegen een stootje.’
Finatin kwam terug, met twee witte doeken over haar schouder en in haar handen een wijde schaal, tot de rand gevuld met water. Ze liep voorzichtig, om maar niets te morsen. Haar zwarte haar hing in twee vlechten tot aan haar middel. Om haar hals droeg ze een ketting van benen kralen. Vlak voor Tarid bleef ze staan. Haar bruine ogen ontweken zijn blik en haar toch al donkere wangen kleurden nog dieper.
Peritar hielp hem zijn wambuis uit te trekken. Finatin maakte een doek nat en depte zorgvuldig de roodbruine vegen op zijn schouder. Tarid wendde zijn gezicht af, zodat ze niet kon zien dat het hem pijn deed. Toen ze klaar was, bleek dat de snee was opgehouden met bloeden. Het was een dunne rode lijn, die waarschijnlijk niet eens een litteken zou achterlaten. Het meisje reikte hem de schone doek aan. Ze had hem bevochtigd en hij voelde koel aan op zijn bezwete huid. Tarid veegde het aangekoekte stof uit zijn gezicht en van zijn armen. Direct voelde hij zich beter. Hij gaf de doek terug en knikte haar toe. ‘Dankjewel, Finatin.’
Ze schuifelde met haar voeten en glimlachte zonder op te kijken. Toen bukte ze, raapte de schaal en de doeken bijeen en haastte zich terug naar het kamp.
Tarid keek haar niet begrijpend na. ‘Zei ik iets verkeerds?’
Het bleef even stil. ‘Laten wij ook teruggaan,’ stelde Peritar uiteindelijk voor, zonder Tarids vraag te beantwoorden. Hij moest echter duidelijk zijn best doen om niet te lachen.

Verder lezen? Dat kan dadelijk in 'De Krakenvorst, boek 1: Keruga'!

Morgen is het zover, dan wordt mijn boek gepresenteerd op de wintereditie van Castlefest. Het is dan ook bij uitgeverij Macc of via Bol.com te bestellen. Wil je een gesigneerd exemplaar? Op vrijdagavond 13 januari is er een feestelijke presentatie met signeersessie bij boekhandel Stevens in Hoofddorp. Het zou leuk zijn een paar van mijn trouwe blog-volgers daar te zien! Als dat niet lukt, kun je ook een bericht achterlaten op mijn blog en dan stuur ik je een gesigneerd boek toe. Geniet ondertussen van dit tweede voorproefje van mijn boek, waarbij we voor het eerst kennismaken met Alecia ...

Alecia rende naar boven langs de in de rotswand uitgehakte treden. Over haar schouder hing een grote boog van oud, bewerkt hout. Met haar linkerhand hield ze de rand van haar witte overmantel omhoog, in haar andere hand hield ze haar leren pijlkoker. Haar donkere haar had ze in een dikke vlecht gebonden, die bij elke stap tegen haar rug bonkte.
Links van haar hing de zon vlak boven de horizon. De zee eronder was veranderd in een voortdurend bewegende roodoranje vlakte. De anders onopvallend grijze rotsen gloeiden en de struiken en het stugge gras op de richels leken gehuld in vlammen.
Alecia was nu bijna bij de top. Haar adem kwam in oppervlakkige horten. Haar benen waren verstijfd en pijnlijk en ze was duizelig van de hitte. Ze kon zich echter niet veroorloven te rusten; ze was al veel te laat. De trap hield op. Haar voet zocht een trede die er niet was en bijna was ze gestruikeld. Schuin onder zich in de diepte zag ze de halve cirkel van het strand, ingeklemd tussen de rotsen als een glimmende oesterschelp. Ze zwaaide met haar ene arm en behield haar evenwicht. Haastig volgde ze het kronkelende pad tussen rotsen en gebogen pijnbomen door, weg van de rotskust. Aan de struiken om haar heen hingen verlepte roze bloemen. De schaduwen van de donkergroene cipressen werden zienderogen langer.
Vierhonderd meter verder bleef ze staan. Vanaf de bosrand liep een grasveld omhoog. Bovenaan stonden de platanen van Kartaalmon afgetekend tegen de violette hemel. De imposante bomen vormden een halve cirkel op de rand van het hoogste terras. Uit de helling staken enkele stenen gebouwen, met smalle luchtopeningen. Een goed onderhouden weg leidde naar een hoge poort, geflankeerd door gebeeldhouwde pilaren. De houten deuren stonden uitnodigend open. Alecia wist echter dat zij het heiligdom Santin niet via die weg kon binnenkomen. Niet met een boog en een pijlkoker over haar schouder.
Ze haalde diep adem en trok zich terug in de schaduw. Half voorovergebogen zocht ze haar weg tussen de dorre begroeiing door. In de verte begon een vogel te fluiten. Het licht verdween nu zo snel dat ze even dacht dat ze de verborgen doorgang voorbij was gelopen. Toen herkende ze de zwarte rots in de vorm van een aambeeld. Daar vlak onder bevond zich een nauwe opening, overschaduwd door stekelige takken. Ze liet zich van de stenen zakken, duwde de struiken opzij en stapte de duisternis binnen.
De gang liep steil naar beneden. Alecia moest zich noodgedwongen langzamer voortbewegen, terwijl ze haar vrije hand voorzichtig langs de wand liet strijken. Al snel was het zo donker dat ze niets meer kon onderscheiden. Ze was echter al zo vaak langs deze route het heiligdom binnen geslopen dat ze het licht niet nodig had. Ze negeerde twee zijgangen en bleef afdalen. Zand knisperde onder haar sandalen. De lucht, aangevoerd door verborgen ventilatiespleten, was opvallend koel.
Alecia kwam uit bij een kleine kamer. De deuropening was zo laag dat ze zich moest bukken om er binnen te gaan. Door een schacht in het plafond viel nog net zoveel licht dat ze de contouren kon onderscheiden van roestende harnassen, rekken met stoffige schilden en zwaarden, en een rij lange lansen. De wapens waren duidelijk al eeuwen niet gebruikt. Alecia legde haar boog en pijlen in een hoek op de grond en trok er een kleed overheen. Voor zover ze kon nagaan, wisten alleen haar vriend Gretaris en zij van de wapenkamer. Ze wilde echter geen enkel risico nemen.
Zodra haar wapens verborgen waren, haastte ze zich verder. Alecia ging een horizontale zijgang in en kwam uit in een hoge hal, verlicht door fakkels. Ze streek haar mantel recht en probeerde de resten zand en stof af te kloppen. Toen niet meer onmiddellijk opviel dat ze buiten was geweest, trok ze de wijde kap van haar mantel over haar hoofd, tot vlak boven haar ogen. Vervolgens haalde ze de verlossingsring onder haar kleding uit. Het pekzwarte, gladde sieraad was zo groot als haar hand en hing aan een touwtje om haar hals. Toen de ring op zijn vaste plek op haar borst rustte, zette ze haar handen met de palmen tegen elkaar en schreed met afgemeten passen in de richting van de grote zaal. Ze hoopte vurig dat ze onderweg niemand zou tegenkomen. Ze kon geen smoes verzinnen die haar afwezigheid bij de dienst zou verklaren.
De hal kwam uit op een schemerige galerij, met in één wand deuropeningen. Daarachter vandaan klonken duidelijk verstaanbaar honderden stemmen in een meerstemmig refrein. ‘Eer aan de Almachtige, die maakte dag en nacht. Eer aan de Almachtige, die zon en maan bestuurt.’
Alecia herkende het gedeelte dat werd gezongen, zoals ze de liturgie van alle diensten ondertussen uit het hoofd kende. Ze zuchtte. Ze had al een kwart van de avonddienst gemist. Voorzichtig keek ze om de hoek. Een gevorderde priester, gekleed in een parelgrijze mantel, schreed naar een deur. Een paar oudere mannen en vrouwen in de bruine rokken en broeken van dorpelingen kwamen uit de richting van de toegangspoort. Ze keken naar de grond voor zich en hielden hun handpalmen tegen elkaar gedrukt. Ze fluisterden op een eerbiedige toon. Vlak voor de grote zaal stootte de voorste de anderen aan. Ze zwegen onmiddellijk en de dorpelingen gingen in stilte naar binnen. Alecia volgde ze. Ze hield de deur tegen voor hij dicht kon vallen en stapte de zaal in.
De oorspronkelijke druipsteengrot was lang geleden uitgehouwen tot een half cirkelvormige ruimte van meer dan honderd meter doorsnede. Stenen zitbanken daalden af als traptreden tot aan een marmeren podium. Tussen twee houten pilaren hing de gong, anderhalve meter hoog en van brons. De hamer stak uit de vloer, waar hij door een onzichtbaar mechanisme in beweging kon worden gezet. Het plafond van de zaal was zo gevormd dat het geluiden versterkte en de mensen bovenin konden de sprekers op het podium zonder moeite verstaan. Ventilatieopeningen lieten verse lucht naar binnen en op stenen verhogingen stonden walmende vuurmanden. De vlammen wierpen bewegende schaduwen op de grijze rotsen. De enige versiering in de ruimte was een grote cirkel van zwart gesteente op de achterwand.
Het was erg druk in de zaal. Zoals bij elke avonddienst waren zowel de leken als de priesters aanwezig. Tweeduizend mannen en vrouwen zaten dicht opeen op de ongemakkelijke stenen banken. Bovenin bevonden zich de mensen uit de dorpen in de omgeving, hun handen rauw en nog besmeurd van hun werk. Vissers, herders, timmerlieden en naaisters. Veel van hen hadden anderhalf uur of meer gereisd om bij de dienst te kunnen zijn. Alleen de jongste kinderen en hun verzorgers waren van de aanwezigheidsplicht vrijgesteld.
Alecia drong zich tussen de sober geklede mensen door. Een paar dorpelingen keken verstoord opzij. Zodra ze zagen dat ze een priesteres was, wendden ze echter snel hun blik weer af. Ze bereikte de onderste banken. De priesters waren te herkennen aan hun witte of grijze mantels, die alleen de mouwen van hun zwarte onderkleding vrij lieten. Op hun borst hing hun zwarte verlossingsring. Ze keken ernstig voor zich uit. Niemand lachte.
Zo onopvallend mogelijk schoof Alecia opzij, tot ze achter haar klasgenoten stond. Nu moest ze het toneelspel proberen mee te spelen. Ze staarde naar het podium, waar de twintig oudsten in een lange rij naast elkaar stonden opgesteld. Hun mantels waren wit en getooid met rood en geel borduursel. Een man met een witte baard leunde op een stok en leek te slapen. Een vrouw hield een van haar ogen gesloten en knikte om de paar seconden. Een paar meter naar voren stond overste Veritus. Over zijn schouders hing een grijze doek en hij droeg een zwarte gordel. De man was al bijna tachtig, maar aan zijn kaarsrechte houding was dat niet te zien. De overste hield zijn handen haast zonder te trillen omhoog. Hij had een scherp gezicht, met een enigszins kromme neus en helder blauwe ogen onder borstelige wenkbrauwen. Zijn golvende, witte haar ging verborgen onder zijn kap. Een klein puntig baardje gaf hem een aristocratisch voorkomen. ‘De Almachtige maakte ons om Hem te dienen,’ proclameerde hij met heldere stem. ‘Laten wij zijn wil betrachten.’
‘Laten wij ons geven aan onze Maker!’, zongen de oudsten achter overste Veritus. Zoals elke avond klonken hun stemmen volkomen gelijk, zonder gevoel.
‘Wij kunnen slechts doen wat Hij ons vraagt,’ antwoordde de zaal gehoorzaam.
Alecia zong luidkeels mee. Ze hief zelfs haar handen, alsof ze helemaal in de dienst opging. Misschien had niemand haar afwezigheid opgemerkt, dachten haar medestudenten dat ze haar gewoon over het hoofd hadden gezien. Dat kon makkelijk tussen zoveel mensen, hield ze zichzelf voor. Toen ze opkeek, staarde ze echter recht in de donkere ogen van Manila. De slanke studente trok spottend een dunne wenkbrauw op. Ze was het knapste meisje uit Alecia’s klas en was zich daar terdege van bewust. Ze had een fijn besneden gezicht, lang bruin haar en een betoverende glimlach. Echt iets voor jou, leek haar blik te zeggen, iemand als ik zou nooit te laat komen.
Alecia’s wangen kleurden. Manila had gezien dat ze later naar binnen was komen sluipen en zou het aan hun mentor melden. Ze wilde dat ze gewoon uit de dienst was weggebleven, dat zou haar minder problemen hebben opgeleverd.

Afgelopen weekend was erg bijzonder! Mijn boek ‘De Krakenvorst, boek 1: Keruga’ kwam namelijk uit! Op zaterdag was de officiële presentatie op de wintereditie van Castlefest, een fantastische fantasy markt, waar ik ook graag als gast heen ga. Mijn uitgever overhandigde me een exemplaar van het boek en ik stond het hele weekeinde in de kraam om boeken te verkopen en te signeren. Het was leuk om bij te praten met mijn mede-auteurs, die elders in hun eigen kraam stonden, en nieuwe mensen te leren kennen, zoals Maarten de Bruin, die de cover van mijn boek heeft gemaakt en een karikatuur van mij tekende. Verder heb ik nieuwe dingen over mezelf ontdekt. Bijvoorbeeld dat ik prima kan praten met geïnteresseerde klanten en ze op mijn boek kan wijzen! Ik ben niet een sociaal gehandicapte kluizenaar, zoals ik lang dacht dat ik was. Mijn ouders en Bianca waren er op zaterdag bij voor de presentatie en ’s avonds hebben we het verschijnen van mijn boek gevierd met champagne. Ik was erg blij! Natuurlijk heb ik zelf ook even door mijn boek gebladerd, en het was zoals altijd bijzonder mijn eigen woorden op papier te zien staan.
Nu begint het harde werk om mijn boek in de handen van de lezers te krijgen! Wie mij volgt op Facebook ziet dat ik al mijn best doe voor de promotie van mijn boek. Deze week ga ik mijn boek per post opsturen naar recensenten die hebben gezegd iets erover te willen schrijven, en vrienden en kennissen die bij mij een gesigneerd exemplaar hebben besteld. Als jij ook een gesigneerd exemplaar wil, bestel er een bij mij en ik stuur hem naar je op! Het is heel spannend dat nu ook andere mensen mijn verhaal lezen en ik ben ontzettend benieuwd wat ze ervan vinden. Mijn uitgever heeft er in elk geval veel vertrouwen in, want hij heeft mijn boek opgestuurd om mee te dingen naar de Harland award voor beste fantastische boek! Die wordt in april uitgereikt, op hetzelfde evenement als de uitreiking van de Harland award voor beste korte verhaal, op het Gala van het fantastische boek. Dat was vorig jaar erg leuk, en dat wordt het dit jaar vast weer!
Voor wie het jammer vond niet erbij te zijn op Castlefest volgt nog een kans! Er komt een boekpresentatie en signeersessie bij boekwinkel Stevens in Hoofddorp op vrijdagavond 13 januari. Het zou leuk zijn jullie daar te zien! En er komen meerdere signeermomenten in latere maanden samen met de andere fantasyauteurs van Macc. Dat wordt vast heel gezellig!

Maar het blijft niet bij De Krakenvorst (het tweede boek, ‘Kartaalmon’ is al geschreven en ligt bij de uitgever. Ik moet er alleen nog een keer doorheen om naar de structuur te kijken. De uitgever wil er snel me aan de slag, zodat het boek eind 2017 kan uitkomen!), ik heb de laatste tijd ook hard gewerkt aan mijn verhalenbundel ‘Conquistador’. Sinds begin december is het officieel! Mijn bundel wordt gepubliceerd als deel van het Boek10-project van uitgeverij Godijn publishing in Hoorn. In dit project zullen tien auteurs gelijktijdig hun boek presenteren op een groot evenement (6 mei in Hoorn, zet het in je agenda! Er zullen lezingen zijn, muziek, van alles! En boeken natuurlijk. Jullie zijn allemaal welkom!). De boeken zullen van buiten een zelfde vormgeving hebben en een zelfde kleurstelling, maar van binnen kunnen ze niet meer van elkaar verschillen. Dit jaar zaten er kinderverhalen bij, YA-boeken, een fantasyroman, een verhalenbundel, thrillers en autobiografische literatuur. De uitgever vond mijn bundel een intrigerend manuscript en hebben het voor dit project geaccepteerd. Een droom die uitkomt voor mij, omdat ik erg graag korte verhalen schrijf, en er al sinds de middelbare school van droom een eigen verhalenbundel gepubliceerd te krijgen (ik heb toen zelfs een bundel eigen verhalen voor de lijst gelezen!).
‘Conquistador - voorbij de grenzen van tijd en menselijkheid’ zal elf onderling samenhangende korte verhalen en een novelle bevatten, die de ontwikkeling van de mensheid volgen van de nabije toekomst tot verre aeonen, als de sterren zijn gedoofd en zelf de zwarte gaten verdampen. Elke keer blijft de vraag bestaan wat het betekent mens te zijn, en de menselijke natuur komt zelfs tot uiting als onze nakomelingen de vorm van machines hebben aangenomen, of zijn opgegaan in een groepsbewustzijn. Ik geloof zelf dat deze verhalen het beste zijn wat ik ooit heb beschreven, en de novelle ‘Conquistador’ bevat de beste actiescone die ik ooit heb geschreven. De cover van het boek gaat worden ontworpen door mijn beste vriend, Cornell. Hij is een begaafd kunstenaar, die onder andere covers heeft gemaakt voor populair wetenschappelijk tijdschrift KIJK.
De rest van 2017 zal ik dus met beide boeken op SF conventies en fantasy festivals staan: Elfia, Castlefest, Dutch Comiccon, Imagicon … overal waar mijn boeken zijn, wil ik ook wezen!
En als deze verhalenbundel goed ontvangen wordt, heb ik er nog eentje op de plank liggen voor 2018, mijn project ‘Het teken in de lucht’.

De bundel ‘Conquistador’ is niet het enige nieuwtje over de korte verhalen-kant van mijn schrijven. Zo verscheen mijn verhaal ‘De laatste draak’ op fantasywebsite Fantasize. Een mooie site om te volgen, en ik ga er meer verhalen naar opsturen. Mijn verhaal ‘De Sprong’ verscheen in het laatste nummer van SF Terra. Helaas werd mijn naam er niet bij vermeld, maar de redacteur beloofde me dat te rectificeren, waarschijnlijk bij het volgende verhaal van mij dat ze hebben liggen, ‘Planeet van monsters’. De redacteur vroeg me zelfs nóg een verhaal op te sturen! Dat doe ik natuurlijk graag! Als je houdt van SF- en fantasyverhalen en recensie van films en boeken (ook van veel Nederlandse auteurs), dan is dit een leuk tijdschrift om een abonnement op te nemen. Hetzelfde geldt voor Fantastiche Vertellingen. Ook daar ben ik heel enthousiast over. Een kwartaalblad dat elke keer bijna 100 pagina’s telt en vol staat met gave verhalen, illustraties en essays. Redacteur Remco Meisner vertelde dat er twee verhalen van mijn geplaatst gaan worden, ten eerste het verhaal ‘De stoet’ in het nummer van maart, gevolgd door ‘Het plotselinge woud’ in juni. Mijn korte verhaaltje ‘Sensory Deprivation’ zal worden geplaatst in de volgende editie van Tjonge, het kleinste tijdschrift van Europa, dat abonnees van de Fantastische Vertellingen er gratis bij ontvangen! Ik ben ook gevraagd om recensies te schrijven voor de Fantastische Vertellingen, en de eerste zal er in maart in komen.
De Nederlandse Star Trek fanclub The Flying Dutch heeft mijn verhaal ‘In elkaars ogen’ op de lijst staan om in 2017 te publiceren. Verder heb ik verhalen opgestuurd voor verschillende wedstrijden. Zo doe ik met een verhaal mee aan een Valentijnswedstrijd (leuk!) en heb ik een verhaal van 999 woorden opgestuurd voor een wedstrijd waarbij verhalen maximaal 1000 woorden mochten zijn. Ten slotte doe ik ook weer met meerdere verhalen mee aan de Trek Sagae-wedstrijd. Voor de meeste wedstrijden geldt dat de winnaars zo in april/mei bekend zullen worden gemaakt, dus dat wordt een spannende tijd! Ook zal in juni bekend worden of mijn verhaal ‘Thuisreis’ is geaccepteerd voor de volgende Ganymedes! Ik hoop dat mijn zenuwen het tegen die tijd nog trekken …

Dit alles betekent wel dat ik mijn schrijverschap nu zie als mijn werk. Ik heb eigenlijk twee banen. Een waarmee ik geld verdien (bij het Tijdschrift voor Diergeneeskunde) en een die de vervulling is van mijn levenslange passie en waarbij kinderdromen uitkomen. Maar met de signeersessies, fantasyfairs, verhalenwedstrijden en het herschrijven en opsturen van manuscripten naast al het andere promotiewerk, blijft er weinig vrije tijd over. Ontspannen is tussendoor ook nodig. Vrienden en familie zullen me moeten opzoeken op de evenementen waar ik ben als schrijver en mijn sociale leven zal op een laag pitje komen te staan (zoals bij iedereen met twee banen, of een deeltijd studie naast het werk). En ik wilde ook nog aan een SF-roman gaan schrijven!
Ik denk dat deze situatie een paar jaar zal gaan duren. Het is niet anders. Ik heb nu de kans om echt voor mijn schrijven te gaan, en ik wil er nu in investeren voordat deze gelegenheid aan me voorbijgaat. Wellicht dat mijn leven uiteindelijk weer in kalmer vaarwater terecht gaat komen, maar de komende tijd zit ik volop in de stroomversnelling! Maar, als je me opzoekt op een fantasyfair, een comic-con of een signeersessie, dan vind ik het altijd leuk om bij te praten!

De memes en plaatjes verschijnen al op internet: 'I survived 2016'. Of '2016 was written by G.R.R. Martin. I want J.K. Rowling to write 2017' (alsof zij niet in het laatste boek een flinke bups geliefde karakters om zeep helpt ...). Niet alleen stierven er heel veel bekende artiesten en acteurs (en een van mijn geliefde schrijvers Richard Adams, bekend van Waterschapsheuvel), de uitslag van de verkiezingen in Amerika lieten ook een wrange nasmaak achter. Eigenlijk wilde ik echter een positief nieuwjaarsbericht schrijven! Het gaat met mij namelijk beter dan in heel lange tijd. Ik voel me zelfs gelukkiger dan ooit sinds mijn tienertijd. Ik kan weer volop genieten van mijn passies (ik heb lang niet zo veel naar mijn aquariums gekeken), en voel niet meer de drang om met afvinklijstjes en schema's mezelf aan het werk te houden. Mijn zelfvertrouwen is met sprongen toegenomen en zelfs de winter krijgt dit jaar geen vat op me. Ik blijf positief ondanks de grijze luchten.

Maar om uit te leggen hoe dat zo gekomen is, moet ik ook wat moeilijkere dingen vertellen. Zo raakte ik dit voorjaar mijn overtuiging kwijt van de waarheid van het christelijke geloof. Ik betoogde al jaren geleden dat ik 'nauwelijks nog geloofde', maar de laatste bastions van zekerheid stortten dit jaar in. Dit is niet de plek om een theologisch betoog te schrijven, maar de belangrijkste redenen voor mij waren: -het feit dat de kerk voor het grootste deel steeds 150 jaar op de rest van de wereld achterloopt, in het accepteren van wetenschappelijke ontdekkingen (er wordt nog steeds gediscussieerd over evolutie!), en in het omgaan met andergeaarden (de LGBTQA-gemeenschap), -daarmee samenhangend de overeenkomsten van fundamentalistisch/evangelisch gelovigen met samenzweringsdenkers, het gesloten systeem waarin de antwoorden vaststaan en rationele capaciteiten worden gewantrouwd. - de cirkelredenering waar het uiteindelijk op neer komt: 'ik geloof in God omdat het in de bijbel staat, ik geloof in de bijbel omdat het Gods woord is'. - daarmee samenhangend: de totaal uiteenlopende overtuigingen, van het zwarte kousen denken van 'knielen op een bed violen', tot pinksterevangelisch enthousiasme, tot Amerikaanse rechtse politiek, die allemaal worden gebaseerd op de bijbel. Deze visies kunnen niet allemaal waar zijn! Maar als je ze wél allemaal uit de bijbel kunt bewijzen, kun je dus eigenlijk niks uit de bijbel bewijzen. Dat punt werd voor mij onderstreept door de verkiezing van Trump in de VS, onder andere door de steun van de fundamentalistische evangelische beweging. Als er iemand ver af staat van Jezus, zoals ik hem heb leren kennen uit de Evangeliēn, is dat Trump wel. Of het moet Wilders zijn. Die ook door christenen gesteund wordt. Het bewijs dat het christendom in mijn ogen failliet is.
De verkiezing van Trump leidde er bij mij toe dat ik nog meer kwijt raakte. Mijn hoop in een goede toekomst, bijvoorbeeld. De klimaatveranderingen zullen nu echt niet meer tot stilstand kunnen worden gebracht, laat staan worden omgekeerd. Het uitsterven van diersoorten zal toenemen, natuur zal als het niet commercieel exploiteerbaar is, als grondstof gebruikt worden. Racisme en uitsluiting van andersgeaarden zal toenemen en de wereldvrede wordt bedreigd. Dat bijna de helft van de Amerikanen voor zo iemand stemden, doet me bovendien twijfelen aan mijn vertrouwen in de mensheid. Van individuele mensen kan ik blijven houden, maar van de mensheid als massa? Mijn korte verhalen zijn al jaren behoorlijk cynisch over de toekomst van de mensheid en dat zullen ze helaas moeten blijven.
Oh, en dan werd ik in het voorjaar ziek (de griep, samen met een fikse teleurstelling, leek op een nervous breakdown), wat werd gevolgd door ziekte van mijn vrouw. Een tijd lang leek het alsof ons huwelijk voorbij zou zijn, wat me intens verdriet opleverde. Ik zat totaal aan de grond. Mijn pijn bracht me er (samen met het advies van Marten) toe professionele hulp te zoeken. Niet alleen een andere huisarts (die constateerde dat er het een en ander mis was met mijn bloeddruk), maar ook eerst een psycholoog en ook een psychiater. Zij waren het er allebei over eens: ik had last van angstklachten en paniek, en dat hoorde bij een dysthyme stoornis. Een vorm van depressie die niet maar een paar maanden duurt, maar jaren. Eigenlijk was ik al sinds het begin van mijn twintiger jaren depressief. Ik had alleen al die tijd het idee dat het aan mij lag, dat ik iets in mijn leven moest veranderen om het op te lossen. Het werkte alleen niet. Nu had ik gesprekken met mensen die mijn lijden serieus namen. Maar ook kreeg ik antidepressiva voorgeschreven. Depressie is namelijk gewoon een ziekte, net als kanker, alleen minder zichtbaar. En de pillen bleken bij mij daadwerkelijk te helpen. De bijwerkingen werden snel minder en na een paar weken al voelde ik me vrolijker dan eerst, ging ik weer volop voor mijn passies, kon ik situaties op het werk en in de familie beter relativeren en zelfs mijn slaap verbeterde! En die effecten verdwenen niet na een maand of twee, maar ze bleven gewoon! Ook in de winter!
Verder gingen mijn vrouw en ik gewoon met elkaar verder en het afgelopen half jaar was het beste half jaar uit onze hele relatie tot nu toe. We hebben samen leuke dingen gedaan (naar het strand in Scheveningen, naar een jamsessie bij lunchcafe Zondag, naar fantasyfestivals, dierentuinen, musea, en samen naar de film!) en nu ik door mijn pillen ook echt van vrije tijd kan genieten zonder de druk te ervaren dat ik iets moet presteren, genieten we ook meer dan ooit van elkaars nabijheid. We gaan het volgende jaar in met veel vertrouwen en hoop voor onze relatie!
Daarnaast kon ik dit jaar eindelijk terug naar een driedaagse werkweek. De invoering van een vervelend relatiebeheersysteem maakte het er op kantoor niet leuker op, maar ik had wel meer tijd om aan het schrijven te wijden. Dit jaar won ik de derde prijs in de Fantastels wedstrijd. Ik publiceerde verhalen in Ganymedes-16, Fantastische Vertellingen, SF Terra en online op Fantasize. En mijn boek 'De Krakenvorst, boek 1: Keruga' kwam uit bij uitgeverij Macc! Ik hoop dat jullie het boek ook willen lezen! Hebben jullie het boek nog niet? Je kunt het bestellen op Bol, maar ook bij mij een gesigneerd exemplaar kopen. Of kom naar de signeersessie en boekpresentatie op vrijdag 13 januari 's avonds bij boekhandel Stevens in Hoofddorp! Maar genoeg over dat boek, ik had in oktober ook nog eens de ingeving een manuscript voor een verhalenbundel op te sturen voor het Boek10 project van Godijn Publishing, en het werd geaccepteerd! De laatste maanden voel ik me voor het eerst in de eerste plaats 'Schrijver' en niet langer 'redacteur'. Dit is wie ik ben en wat ik doe.
Er kwamen geen nieuwe aquariums bij dit jaar, maar ik heb wel een paar aquariumdromen kunnen verwezenlijken. Zoals een overstap naar bijzondere vissen zoals een Afrikaanse mesvis en een wimpelaal (een van de beste beslissingen ooit op aquariumgebied!), en witwanggrondels in mijn nieuwste aquarium (ik vond zelfs een jong grondeltje vorige week). Sammie de muskusschildpad blijft ons ook veel plezier geven, net als de dwergklauwkikkers.
Ik heb dit jaar verder nog kunnen genieten van een week in Oxford samen met mijn beste vriend Cornell - waarbij in mijn veertigste verjaardag vierde in 'The Eagle and Child', de pub waar C.S. Lewis en J.R.R. Tolien en de rest van de Inklings bij elkaar kwamen. Een jeugddroom die uitkwam! Volgend jaar hoop ik de reis nog een keer te maken maar dan met Bianca.

En aan het eind van het jaar realiseer ik me dat ik mijn geloof niet werkelijk kwijt ben geraakt. Ik kan geen atheïst zijn. Ik heb te vaak de liefde van God ervaren, zijn bemoedigende stem in mijn leven gehoord en ben te vaak onder de indruk geweest van de natuur, in het groot en in het klein. Maar of die Goddelijke aanwezigheid gevangen kan worden in dogma's, zelfs in de christelijke, dat geloof ik niet meer. Dat kan ik niet meer. De reis voor de toekomst wordt, te zoeken naar wat dat primaire godsbesef dan eigenlijk wél betekent. Leren liefhebben zal daar een deel van zijn, vermoed ik.
Verder zal mijn schrijfcarrière zich nog verder gaan ontwikkelen volgend jaar. Niet alleen komt op 6 mei mijn SF-bundel 'Conquistador' uit als deel van het Boek10-project (jullie zijn allemaal welkom op de feestelijke dag waarop de tien boeken officieel worden gepresenteerd!), maar in het najaar zal het tweede deel van De Krakenvorst verschijnen, 'boek 2: Kartaalmon'. Er staan verder publicaties op stapel in de SF Terra (ze hebben nog een verhaal van me liggen, maar wilden er graag nóg een), Fantastische Vertellingen (zowel in het maartnummer als in het juninummer), The Flying Dutch (die erg blij waren met het SF-verhaal dat ik ze opstuurde), op de websites Historische verhalen en Fantasize, en in de bundel met 'Tenenkrommende vertellingen' die Remco Meisner gaat uitbrengen. Verder hoop ik weer te worden opgenomen in de bundel Ganymedes 17, waarvoor ik een verhaal en een gedicht heb opgestuurd, in het tijdschrift 'Moord & Mysterie' en ik hoop ook terecht te komen in de bundels rond de nieuwe editie van 'Edge.Zero'. Daarvoor kan ik onder andere de tien verhalen opsturen waarmee ik dit jaar aan wedstrijden heb meegedaan. Ook dit jaar hoop ik weer te kunnen meedoen aan de Harland Award, Fantastels en Trek Sagae. Ten slotte ben ik gevraagd om behalve mijn verhalen ook recensies te schrijven voor het kwartaalblad Fantastische Vertellingen (als je nog geen abonnee bent, meld je aan!) en overweeg ik de mogelijkheid van een column voor een fantasywebsite.
Naast alle boekpresentaties, fantasyfestivals en conventies en redactieklussen, gaat het dus een druk jaar worden op schrijfgebied. Het schrijven van mijn volgende SF-roman (waar ik een gaaf idee voor heb, trouwens) heb ik dus maar even op de langere termijn gezet. In plaats daarvan hoop ik de rustige periodes in het jaar te gebruiken voor het schrijven van nog wat korte verhalen. Maar wie weet kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan en ga ik het boek toch gewoon schrijven. Dat soort dingen durf ik niet meer van mezelf te voorspellen!
Ik verwacht op aquariumgebied geen grote veranderingen. Er zal een keer een aquaponicssysteem op het balkon komen, maar dat duurt nog wel even, en mijn kleinste aquarium krijgt een nieuwe lichtkap (dank je wel Marten!). Wel verwacht ik veel van de op stapel staande films! Het lijkt namelijk alsof de ruimtefilm weer populairder wordt, met niet alleen de nieuwe Star Wars-film op stapel, maar ook Guardians of the Galaxy 2 en Valerian in aantocht. En Thor Ragnarok. Verder natuurlijk superheldenfilms in overvloed en een nieuwe van Pixar! Ook weer goede boeken. Ik hoop weer meer pareltjes te ontdekken onder de Nederlandse genreschrijvers, maar ik kijk ook uit naar het laatste boek over The Fitz and the Fool van Robin Hobb. En dan zijn er nog de games. Mass Effect Andromeda is de reden dat ik na het kapot gaan van mijn PS4 niet heb geopteerd voor een gewone blurayspeler, maar voor een nieuwe spelcomputer. Dat en het feit dat we Netflix kunnen kijken via de PS4.
Samengevat: volgend jaar zou wel eens een bijzonder jaar kunnen worden.

Het is dat ik de laatste anderhalve week met griep op bed heb gelegen, anders zou dit blogbericht nog positiever zijn uitgevallen. Het is een hardnekkig virus. Vanochtend voelde ik me gelukkig al weer een stuk beter en hopelijk gaat het me morgen lukken weer naar kantoor te gaan, dus het wordt geen gejeremieer. Verre van! Wat ik op het gebied van mijn schrijfcarrière te melden heb is namelijk louter positief.
Zijn er nog maar twee maanden verstreken sinds het verschijnen van mijn boek 'De Krakenvorst, boek 1: Keruga'? Het voelt een eeuwigheid, zoveel gebeurde er in die acht weken! Ten eerste heb ik het verschijnen van mijn boek gevierd op kantoor. Mijn collega Liesbeth maakte voor die gelegenheid heerlijke cupcakes, die ook nog eens helemaal passend bij het thema versierd waren! Ik ben haar er nog steeds dankbaar voor. Daarna heb ik een aantal boeken verstuurd naar geïnteresseerde bloggers en recensenten. En sindsdien zijn er al meerdere recensies verschenen op sites als Hebban, Goodreads et cetera. Ook in de laatste editie van het tijdschrift SF Terra stond een bespreking. Een paar van de beoordelingen, maar lang niet allemaal, heb ik op mijn blog geplaatst onder het tabblad 'recensies'. De meeste lezers bleken positief, al kan ik natuurlijk niet iedereen tevredenstellen. De een vindt het spannend, de ander niet spannend genoeg. De een vindt Tarid wel sympathiek, de ander niet. En ga zo maar door. En een aantal mensen wijzen op de afbrekingsfouten in het boek. Als eindredacteur van een tijdschrift vind ik die natuurlijk ook storend. Volgens de uitgever lag het aan het opmaakprogramma, en we gaan zorgen dat het in boek 2 op dit gebied beter gaat. Maar de positieve toon overheerst!

Om mijn boek te promoten heb ik op vrijdag 13 januari een signeersessie gehouden bij boekwinkel Stevens in Hoofddorp. Het was die avond erg slecht weer, dus een paar mensen die hadden beloofd te komen, bleven weg. Ondanks de wat lage opkomst vond ik het echter wel heel gezellig. Een paar weken later stond ik op het terrein van het TV-programma Utopia in de kraam van mijn uitgever. Het was die dag koud en regenachtig, maar gelukkig was er warme koffie en thee. We verkochten twee boeken in totaal - niet veel, maar ik was er trots op! Ik ben op de radio geweest op Omroep Brabant (je kunt het interviewtje hier terugluisteren), en ben over mijn boek geïnterviewd op de website Qreative Minds.
Uitgeverij Macc staat overigens ook op de Huishoudbeurs in de RAI in Amsterdam en aanstaande zaterdag schuif ik aan om mijn boek te signeren. Mocht je toevallig in de buurt zijn, kom gerust langs! Het weekeinde daarna sta ik in Ahoi in Rotterdam op mijn eerste Comiccon. Hou je van superheldenfilms, stripverhalen, sci-fi series of fantasyboeken - kom langs en vergaap je aan kostuums en stands. En haal een gesigneerd boek bij mij! Eind maart is in Utrecht de Dutch Commiccon. Daar sta ik niet met de uitgever, maar ik ben er wel. Al was het alleen maar omdat er de uitreiking plaatsvindt van een verhalenwedstrijd waaraan ik heb meegedaan!

Dat is een mooi bruggetje naar een ander wapenfeit! Zaterdag 11 februari werd de winnaar bekendgemaakt van de verhalenwedstrijd van het Valentijn-genootschap. De winnaar was ik niet, maar ik behaalde de derde plaats met mijn verhaal 'De man van mijn dromen'. Mijn bos bloemen heb ik niet kunnen meenemen, aangezien ik er niet bij was. Ik ben echter wel heel trots dat ik deze plek behaalde. Met een SF-verhaal nota bene! Er komt mogelijk een bundel met de beste verhalen van de wedstrijd en dan kunnen jullie mijn verhaal daarin lezen.
De twintig beste verhalen uit de wedstrijd 'De mens van 2050' kwamen in januari beschikbaar in een online verhalenbundel. Wie schetst mijn verbazing toen bleek dat allebei mijn inzendingen tot de beste twintig behoorden? De enige schrijver met meer dan één verhaal in deze bundel. Leuk dat een oud-collega van het Pharmaceutisch Weekblad, Heleen Croonen, ook een verhaal in deze collectie had staan. Vorig jaar was ik getipt om een verhaal te schrijven voor de website Historische Verhalen. In januari verscheen hier mijn verhaal 'De dodo en de domineeszoon'. Ik vond het zo leuk dat ik prompt nog twee historische verhalen heb geschreven en opgestuurd. Die worden mogelijk later dit jaar geplaatst. En volgend jaar komt er (net als dit jaar) een verhalenbundel uit met de gepubliceerde historische verhalen. Daarin kunnen jullie tegen die tijd ook mijn verhalen vinden! Ik heb afgelopen week de drukproeven geredigeerd van het volgende nummer van Fantastische Vertellingen - daarin komt mijn verhaal 'De stoet' te staan, samen met twee recensies van mijn hand. Je kunt alvast een abonnement nemen! Verder ga ik meewerken aan het nieuwe online platform Sweek. Hier kun je gratis verhalen lezen van allerlei auteurs, en dus binnenkort ook van mij. Als ik wat hersteld ben ga ik me inschrijven en mijn eerste verhalen plaatsen.
Mijn boek 'De Krakenvorst, boek 1: Keruga' was trouwens opgestuurd om mee te dingen naar de Harland prijs voor beste fantastische roman. Maar mijn boek behoorde niet tot de genomineerden. Volgend jaar beter. Ik ding ook mee naar de Harland Award, Fantastels, en Trek Sagae. En ik ga verhalen opsturen voor de nieuwe editie van Edge.Zero. Het worden dus spannende maanden.

Wie benieuwd is naar mijn korte verhalen kan er trouwens vanaf 6 mei twaalf lezen in mijn bundel 'Conquistador'. In januari heb ik samen met de negen andere deelnemers aan het Boek10-project van Godijn Publishing mijn contract ondertekend. Het was een gezellige en inspirerende dag. Het was leuk om mijn collega-schrijvers te ontmoeten. Sindsdien heb ik het manuscript nog een keer aandachtig doorgenomen en het ligt nu bij de eindredacteur. Dan komt begin maart nog een ronde redigeren en dan is het klaar voor publicatie! De officiële aankondiging lees je hier. Het boek wordt gepresenteerd op een fantastisch festival voor elke boekenliefhebber - en het zou leuk zijn als je erbij aanwezig bent. Op de website Bozinbeeld vind je een uitgebreid interview met mij, over mijn verleden, mijn drijfveren om te schrijven en of er iets van mij is terug te vinden in mijn verhalen.
Tevens heb ik voor de website 'Ik hou van horror, fantasy en spanning' twee gastblogs geschreven over mijn favoriete boeken, hier en hier. De komende maanden volgen er nog twee blogs over boeken van mijn hand.

Zoals je ziet: er is veel gebeurd! En het wordt de komende tijd nog druk. Zo ben ik door mijn goede vriend Daniël de Wolf overgehaald om toch een boek samen te stellen van mijn filmbesprekingen. Hij had er weer een van mij gelezen die hem tot nadenken stemde, en suggereerde dat anderen ze ook interessant zouden kunnen vinden. Dus de komende tijd zal ik me daarover gaan buigen. Daarna ga ik snel beginnen aan de SF-roman waar ik het al een tijdje over heb. Dat heeft echter niet bijzonder veel haast, aangezien eerst nog het tweede deel van 'De Krakenvorst' gaat uitkomen (het manuscript ligt al bij de uitgever) en ik nog een tweede verhalenbundel heb klaarliggen en een dichtbundel. Verder komt er van uitgeverij Fantastische Vertellingen een bundel uit met 'tenenkrommende verhalen' en hoop ik weer in Ganymedes terecht te komen met een verhaal. En ik hoop dat de griep snel helemaal weg is, want ik heb om al deze dingen te kunnen ondernemen wel wat meer energie nodig dan ik nu tot mijn beschikking heb ...

De coverafbeelding is van de hand van mijn goede vriend Cornell Göksu, die ook de foto op de achterkant maakte. Hij is een begaafd grafisch artiest die onder andere afbeeldingen maakt voor KIJK, en heeft een eigen Deviantart-pagina.
'Conquistador' verschijnt op 6 mei 2017 bij Godijn Publishing.

Nog maar elf dagen en dan is het zover! Dan verschijnt mijn zevende boek, de SF-bundel 'Conquistador' met elf onderling samenhangende verhalen en een novelle. Mijn adrenalinespiegels zijn ondertussen alweer zo hoog dat ik er onrustig van slaap en de stijve nek waarmee ik vanochtend wakker werd zal ook niet toevallig zijn. Er moet in die laatste dagen nog heel wat gebeuren op promotiegebied, er zit een weekeinde Elfia aan te komen waar ik weer achter de kraam sta, en ondertussen is het op mijn betaalde baan ook vrij onrustig. Door de drukte van mijn schrijfcarriere kom ik er dan weer niet aan toe me daar bezorgd over te maken. Een geluk bij een ongeluk, zeg maar. Hoewel ik een dag met Netflix op de bank liggen uiteindelijk wel nodig zal hebben, is alle heisa natuurlijk helemaal de moeite waard. Want ten eerste is de bundel door het harde werk van de redacteur en het met een stofkam nog eens door de drukproef gaan heel erg verbeterd en ten tweede is de cover, van de hand van mijn goede vriend en illustrator Cornell Göksu, heel erg mooi geworden. Het is een boek dat ik op zou pakken als ik het in een kraam of in de winkel zou zien liggen, en dat is de bedoeling natuurlijk. En ten slotte wordt het boek gepresenteerd op een wel heel bijzondere dag, namelijk een groot opgezette boeklancering en schrijfevenement op 6 mei in Hoorn. Er zijn inspirerende sprekers, een boekenmarkt en andere erg toffe programma-onderdelen en natuurlijk ben ik er om je boek te signeren. Je kunt kaarten bestellen voor de hele dag of alleen voor de lancering. Nu ligt Hoorn voor heel veel mensen niet naast de deur. Maar misschien wil je wel een gesigneerd exemplaar van 'Conquistador'. Dat kan! Ik ga namelijk op het schrijfevenement van 6 mei ook van te voren bestelde boeken signeren. Bestel nu je boek via de webshop van uitgeverij Godijn Publishing en je krijgt direct na 6 mei een door mij gesigneerd boek thuisgestuurd! Wil je het boek lezen, of wil je na lezing van het boek je mening aan anderen laten weten? 'Conquistador' staat ondertussen ook al op zowel Goodreads als op Hebban.

Dat ik nu zoveel aandacht besteed aan 'Conquistador', wil niet zeggen dat ik mijn vorige boek vergeten ben. 'De Krakenvorst, boek 1: Keruga' is nu alweer meer dan vier maanden uit! En er blijven nog steeds mooie recensies binnenkomen. Zo stond er een mooie recensie van Remco Meisner in het laatste nummer van Fantastische Vertellingen - je kunt die lezen op mijn site onder het tabblad 'recensies'. En ik weet van een paar recensenten dat ze nog een stuk gaan schrijven over mijn boek. Er zijn ook twee wedstrijden gehouden waarbij lezers een gesigneerd exemplaar van mijn boek konden winnen. Daar was ook heel veel belangstelling voor, wat leuk was om te merken! Verder heb ik een exemplaar van mijn boek voorzien van kanttekeningen, over mijn bedoeling met sommige beschrijvingen, de achtergronden en inspiratie. Dat unieke boek heb ik toegestuurd naar Adinda Volkers, een van de vijf 'ambassadeurs' van 'De Krakenvorst, boek 1: Keruga'. Ik had namelijk beloofd om onder hen een 'special edition' van mijn boek te verloten! Verder was het heel leuk om met het boek op de 'Comic con' in Rotterdam te staan! Heb je het boek nog niet? Je kunt bij mij een gesigneerd exemplaar bestellen - die stuur ik graag naar je toe. Of je kunt gebruik maken van de webshop van mijn uitgever Macc, of van Bol. En ik vind het natuurlijk leuk als je na het lezen ervan een reactie plaatst op Goodreads, Hebban of Bol.
De meeste lezers van het boek vinden het spannend, vooral tegen het einde, en willen heel graag weten hoe het verhaal verdergaat. Gelukkig is het tweede boek al af en ligt bij de uitgever. Maarten, die ook van het tweede boek de coverafbeelding gaat maken, heeft het al gelezen en schreef me dat hij het zelfs een beter boek vond dan het eerste deel en dat hij het een eer vindt er weer een tekening bij te mogen maken! Ik kijk ernaar uit te zien waar hij mee gaat komen. Afgelopen weekeinde was ik bij mijn uitgever in Rijen voor een trainingsdag, zodat ik op boekenbeurzen en comic cons nog meer lezers zal kunnen interesseren voor mijn boek. Hij vertelde me dat 'De Krakenvorst, boek 2: Kartaalmon' zal verschijnen op Christmascon, in het weekeinde van 16 en 17 december 2017. Dat duurt dus niet zo lang meer!

Ik noemde zojuist al het nieuwste tijdschrift van Fantastische Vertellingen (nr 41) vanwege de recensie van mijn boek die erin stond. Maar het was bijna een 'Johan Klein Haneveld-speciaalnummer' want er stonden ook nog twee cartoons in, gewijd aan De Krakenvorst, en mijn korte verhaal 'De stoet', dat volgens een lezer toe werkte naar een beklemmend einde. Verder bevatte dit nummer twee boekrecensies van mijn hand. Het losse nummer is te bestellen op de site van Fantastische Vertellingen. Je kunt ook een abonnement nemen voor vier of acht nummers, voor een wel heel gunstige prijs, want elk nummer is bijna 100 pagina's vol leesplezier! Ik zal ook in de volgende editie weer twee boekbesprekingen plaatsen en mijn korte verhaal 'Het plotselinge woud' staat op de planning voor nr 42! Warm aanbevolen!
Van de zomer komt ook weer de jaarbundel Ganymedes uit, waarvoor ik een kort verhaal en twee gedichten heb opgezonden. Altijd spannend of ik weer geselecteerd zal worden. Dezelfde uitgever produceert tevens een leuke bundel 'Tenenkrommende vertellingen' (nou ja, leuk ... ;-) ). Mijn verhaal 'De gangen' is daarvoor geselecteerd.
Maar dat zijn niet de enige bundels waar verhalen van mij in zullen komen te staan. Ik kreeg via collega-auteur Mike Jansen de tip dat er een bundel werd samengesteld met verhalen in de geest van Jack Vance (een erg bekende SF-schrijver, die in Nederland erg populair was). Toevallig had ik een verhaal liggen dat er wel een beetje bij aansloot en dat heb ik opgestuurd naar de samenstellers, ook al was de deadline eigenlijk verstreken. Maar mijn verhaal 'Het bezoek van de tovenaar' viel in goede aarde en wordt opgenomen. Daar ben ik heel erg trots op! Ook omdat de bundel verhalen zal bevatten van Gerben Hellinga Jr. - een van de weinige Nederlandse SF-schrijvers van wie ik op de middelbare school afwist en wiens Coriolis-boeken ik werkelijk verslond!
Toen zag ik ook nog eens een oproep van mijn uitgever Godijn Publishing voorbijkomen voor het schrijfproject '28x Blauwe Violen'. Het thema was: wat is werkelijkheid, wat is illusie? En ik had een verhaal, getiteld 'Droomboot', dat hier goed bij paste. En Elly Godijn was er ook blij mee. Het verhaal is geaccepteerd voor deze verhalenbundel die waarschijnlijk uitkomt in het voorjaar van 2018.
Afgelopen weekend bij uitgeverij Macc kregen we niet alleen een training in verkooptechnieken, maar werden ook plannen gesmeed voor een verzamelbundel met verhalen van de auteurs van uitgeverij Macc. Deze bundel zou mensen kennis kunnen laten maken met de diverse schrijvers en op festivals meegegeven kunnen worden als mensen een boek kopen. Ik was natuurlijk als schrijver van korte verhalen meteen enthousiast en heb mijn verhaal 'Symbiose' opgestuurd. Ik weet niet precies wanneer deze bundel zou uitkomen, maar ik denk dat het ook 2018 zal worden.
De website Historische Verhalen heeft twee van mijn verhalen geaccepteerd: 'De pastoor en de leviathan' en 'Poliepen', deze zullen later in het jaar verschijnen en in 2018 zullen ze terechtkomen in de verzamelbundel van Historische Verhalen, samen met 'De dodo en de domineeszoon'. Daar kijk ik erg naar uit!
Vorige maand verscheen op de website Fantasize ook weer een kort verhaal van mijn hand, namelijk het post-apocalyptische verhaal 'Lobbes'. Je kunt het zo online lezen! SF Terra heeft twee verhalen van mij liggen, in het volgende nummer van The Flying Dutch komt een verhaal van me, en ik heb ook een aantal verhalen opgestuurd om mee te dingen naar de 'Edge.Zero'-award, een prachtig initiatief dat vorige jaar een toffe verhalenbundel opleverde.

Ik heb bovendien een account aangemaakt op online platform Sweek. Als het goed is, is er ook een app van. Hier kun je verhalen lezen van diverse schrijvers, ook zonder je aan te melden of in te loggen (maar als je mensen wilt volgen of verhalen wilt beoordelen of liken moet je wel een account hebben). Ik ga Sweek gebruiken om voorproefjes te plaatsen van mijn boeken, maar ook om een aantal verhalen te plaatsen. Om te beginnen wat verhalen 'uit de oude doos', verhalen die ik oorspronkelijk schreef in mijn laatste jaar van de middelbare school, en die ik later rond 2000 nog bewerkte of herschreef. Ik zou ze nu misschien niet meer zo schrijven en ze bevatten wat cliches, maar ik vind ze toch nog steeds erg leuk en fantasievol, en dit is een mooie plek om ze ook bij lezers te krijgen. Op dit moment staan er op Sweek twee verhalen van mij, met covers die ik zelf heb getekend, namelijk 'Verraden' (een ruimteschip met panne rond een rode reus), en 'Neergestort' (bijzondere biologie op de donkere zijde van een planeet).

Er is dus heel wat gebeurd de afgelopen twee maanden, maar ik heb nog niet eens alles verteld. Ik heb namelijk ook een boek geschreven! Vorige keer suggereerde ik al dat ik iets zou doen met mijn filmbesprekingen, nadat Daniël de Wolf (zelf bekend van onder andere 'De torrie van Mattie') er opnieuw op had aangedrongen. Hij suggereerde dat er mensen zouden zijn die zo'n boek graag zouden lezen en dus ging ik aan de slag. Ik heb dertig essays van mijn blog geselecteerd, op volgorde gezet, ingekort en geredigeerd. Dat was een hele klus. Vervolgens heeft Daniël voor mij een enthousiast voorwoord geschreven. Een stukje daarvan lees je al op mijn blog onder het tabblad 'Non-fictie'. Ik heb 'Betrapt op de waarheid' -zo gaat het boek heten- ondertussen ook naar een uitgever opgestuurd. Ik ben heel benieuwd wat die ervan vindt.
En daar blijft het niet bij. Ik wil dit jaar ook een SF-roman gaan schrijven. De drukte rond het verschijnen van 'Conquistador' heeft gezorgd dat ik daar nog niet aan ben begonnen, maar het kriebelt al wel, en ik denk dat Theo van Uitgeverij Macc, als liefhebber van Arthur C. Clarke, wel eens heel blij zou kunnen zijn met mijn manuscript! Voor daarna heb ik ook nog plannen voor een YA-trilogie.

Genoeg bezigheden dus, maar dit was nog niet alles! Nee, ondertussen verschenen er ook weer twee gastblogs van mijn hand op de blog van Tazzy Jeninga, 'Ik hou van horror, fantasy en spanning'. In die van maart, 'Nog meer boeiende boeken', schrijf ik over 'Werelden onder de horizon' van Jack Lance, en boeken van Allan Steele, Alastair Reynolds, Alistair MacLean en ja, George MacDonald! In de gastblog van april, 'Nieuwe en oude klassiekers', komen boeken voorbij van onder andere China Miéville, Ray Bradbury en Walter M. Miller jr.
Kortom, het waren drukke maanden. Geen wonder dat ik er een stijve nek van heb gekregen! Daarom binnenkort maar weer eens een dagje bingewatchen op Netflix ... En over twee maanden schrijf ik weer een update over mijn schrijfactiviteiten. Dan hopelijk al met de eerste recensies van mijn bundel 'Conquistador'!

Afgelopen zaterdag was een bijzonder moment! Mijn SF-verhalenbundel Conquistador kwam officieel uit! Voor ik hem in handen kreeg mocht ik eerst wat vertellen over het genre sciencefiction en waarom dat vooral in deze tijd zo belangrijk is. Mijn ouders waren aanwezig (en mijn broer Marten) en namen ook een paar foto's!

Er staan al een paar verslagen online. Van recensente Tazzy Jeninga bijvoorbeeld en van mijn collega-auteur Sonn Franken. Die noemt mij 'knotsgek' - en dat ben ik soms ook wel! Gek van schrijven in elk geval!

Wil je mijn boek trouwens ook lezen? Het is te verkrijgen via de website van de uitgever maar nu ook via de bekende internetboekhandel. En ondersteun je graag de plaatselijke boekwinkel: het boek ligt bij het Centraal Boekhuis, dus ze kunnen het zo bestellen! Als je het hebt gelezen, zou je me een enorm plezier doen als je ergens op het web (goodreads, Hebban, de site van Bol of Bruna) een beoordeling of recensie achterlaat! Dan kunnen anderen het boek ook ontdekken!

Het boek wordt ook al met aandacht gelezen!

In de introductie van zijn bundel 'Trigger Warning' schrijft Neil Gaiman hoe elk van de opgenomen verhalen tot stand kwam. Hij hield namelijk altijd al van verhalenbundels. Maar hij hield vooral van die bundels waarin hij las waar de schrijver zijn of haar inspiratie vandaan had gehaald en hoe de verhalen uiteindelijk tot stand waren gekomen. "I would respect authors who did not write an introduction," schrijft hij, "but I could not truly love them as I loved the authors who made me realise that each of the stories in the anthology was written, actually made up word by word and written down, by someone human, who thought and breathed ald walked and probably even sang in the shower, like me."
Toen ik dat las, realiseerde ik me meteen dat ik het met hem eens was. Ik lees in bundels ook graag de inleiding bij elk verhaal, de achtergrond van de auteur en de context waarin het geschreven werd. Nu staat een dergelijke inleiding niet in mijn bundel 'Conquistador' (te verkrijgen bij onder andere Bol en de webshop van Godijn Publishing), maar ik vind het wel leuk jullie iets te vertellen over de totstandkoming van de verschillende verhalen!

1. De zelfmoordenaar
Dit was een van de laatste verhalen die ik voor deze bundel schreef, toen ik het idee al had om enkele verhalen die onderling verband met elkaar hielden, samen te voegen. Mijn plan was om in de relatief nabije toekomst te beginnen en dan thematische lijnen door te trekken tot het einde van de tijd, als zelfs de zwarte gaten zijn verdampt. Maar dat betekende dat ik een openingsverhaal nodig had. Ergens in 2009 had ik online een SF-verhaal gelezen waarin iets mis ging bij het overbrengen van een menselijk bewustzijn naar een computer. 'Overbrengen' is natuurlijk niet het juiste woord. Het gaat om het maken van een kopie. En daar begint de ellende. Verder had ik veel gelezen over het gevaar van ruimtepuin dat reizen het heelal in onmogelijk dreigt te maken.

2. Conquistador
Met deze novelle begon het allemaal. In mei 2013 had ik het eerste boek van mijn fantasytweeluik 'De Krakenvorst', 'Boek 1: Keruga' afgeschreven. Ik miste echter de inspiratie om direct met het tweede deel te beginnen en wilde tussendoor wat anders schrijven. Een vervolgverhaal op mijn blog, ingegeven door het feit dat schrijvers als Charles Dickens hun verhalen ook in feuilletonvorm uitbrachten. Ik wilde een verhaal schrijven over een ontdekkingsreiziger, die nieuwe werelden betrad waar nog nooit een ander mens geweest was. Verder zocht ik naar een manier om te schrijven over dinosaurussen, zonder te hoeven teruggrijpen naar tijdreizen of kloontechnieken. En die maand was ik net aan het lezen in het boek '2312' van Kim Stanley Robinson, een van mijn favoriete schrijvers. In dat boek wonen mensen overal in ons zonnestelsel en reizen ze tussen de banen van planeten heen en weer in uitgeholde asteroïden, met aan de binnenkant verschillende ecosystemen. Mijn verbeelding ging ermee aan de haal: wat als mensen deze holle werelden weer hadden verlaten en de natuur er de vrije loop lieten? Kansen genoeg voor iemand als Jonas Janquill! Ik heb hem trouwens genoemd naar mijn neefje Jonas, die toen net twee jaar oud was.

3. Afdaling
Soms zeuren ideeën een hele tijd in je achterhoofd. Je weet dat je ergens een verhaal over wilt schrijven, maar je mist net het ene element dat het tot één geheel maakt. Ik had bijvoorbeeld een vaag idee om iets te schrijven over iemand wiens hersenen werden overgebracht in een lichaam dat eruit zag als een dolfijn, om onder water een missie te kunnen uitvoeren. Ik wist echter niet wat voor missie dat dan moest zijn. Iets onder het ijs van Europa? Maar wat dan? Toen las ik ergens hoe de kwetsbare ecosystemen rond de 'zwarte rokers' in de diepzee worden bedreigd door bedrijven die de kostbare metalen die daar al millennia lang zijn afgezet willen exploiteren. Want wanneer laten mensen ooit een kans schieten om zichzelf te verrijken, ook als dat ten koste gaat van hun leefomgeving?

4. Niet meer vluchten
Iets vergelijkbaars gold voor dit verhaal. Al bijna een jaar had ik in mijn lijstje met verhaalideeën dat ik bijhoud op mijn telefoon, staan dat ik wilde schrijven over iemand die zich in zijn eentje in leven houdt op een woestijnplaneet, maar dan toch nog wordt ontdekt. Ik bleef echter mijn hoofd breken over de vraag waarom deze man zo ver wilde vluchten, en wat er zo belangrijk was dat zijn achtervolgers hem zo ver achterna wilden zitten? Wat voor reden konden ze hebben? Het moest bijna iets irrationeels wezen. Iets zoals pesten. Je kunt je hele leven vluchten voor de gevolgen van het pesten, maar eens zul je ertegenin moeten gaan. Toen dat kwartje was gevallen, schreef het verhaal eigenlijk zichzelf.

5. Overleven
In de SF-roman 'Existence' van David Brin sturen buitenaardse beschavingen geen bemande ruimteschepen naar andere planeten, maar sondes die informatie bevatten. Met dat idee wilde ik ook wel iets doen. Tegelijk dacht ik na over postapocalyptische werelden. In boeken zoals 'The road' blijft er op aarde geen leven over en worden de laatste overlevende mensen gevolgd. Maar wat als je enkele duizenden jaren verder kijkt? Wat zou er dan nog op zo'n lege wereld kunnen overleven? Geen mensen zoals wij die kennen in elk geval, maar misschien wel andere vormen van intelligentie. Hoe zou het zijn om door zo'n kaal landschap te reizen, maar nog te weten hoe overvloedig het leven ooit geweest was?

6. Valstrik
Zomer 2014 draaide in de bioscoop de film 'Fury' met Brad Pitt in de hoofdrol. In deze film wordt een geallieerde tankbemanning gevolgd die diep in Duitsland doordringt. Op een gegeven moment komen ze bij een verlaten hospitaal, waar dode soldaten liggen. Dat wordt de plek waar de soldaten hun vijanden opwachten. Tegelijk volgt de film een jonge rekruut die moet leren de Duitsers te zien als beesten, zodat hij ze zelfs in hun rug kan schieten zonder gewetensproblemen. Het verhaal hield me bezig en ik stelde me voor hoe ver in de toekomst een groep strijders een hospitaalschip van de vijand aantreft en daarvan gebruik maakt om een valstrik te spannen. Maar wat heeft ervoor gezorgd dat iedereen aan boord van het vijandelijke schip is uitgeschakeld? Dit was het eerste verhaal dat ik opstuurde voor een verhalenwedstrijd, Trek Sagae, en het won de eerste prijs!

7. De klim
Bijna twintig jaar geleden schreef ik ook korte verhalen. Een van de ideeën die ik toen had, maar die ik nooit heb uitgewerkt, ging over mensen die wonen op de bodem van een diep ravijn, in armoedige omstandigheden. De hoofdpersoon zou op rolschaatsen rijden en proberen de bovenkant te bereiken. Ik had echter geen idee wat ze daar zou aantreffen. Een paar jaar geleden las ik echter het boek 'The road less travelled' van M. Scott Peck. Hij schrijft daarin over onze intuïtie en hoe we daarop kunnen vertrouwen. Tegelijkertijd was ik aan het nadenken hoe het zou zijn deel uit te maken van een groepsintelligentie, zoals bijvoorbeeld een mier in een mierenkolonie, of een bij in een bijenkorf. Hoe zou zoiets werken voor mensen? De twee ideeën bleken zich prima te laten combineren! Ten slotte gooide ik er ook nog wat beelden uit de sprookjesachtige jaren '80-film 'Labyrinth' doorheen.

8. Aartsvijanden
Het komt voor dat je als schrijver denkt een sterk idee te hebben voor een verhaal. Zo wilde ik iets schrijven over twee enorm krachtige intelligenties, elk bestaand uit tientallen losse entiteiten, die al miljoenen jaren verzeild waren in een onderlinge strijd. Als het heelal uitdijt en de energie afneemt kunnen ze uiteindelijk niet anders dan inert om elkaar heen blijven draaien. Het lukte me echter niet eraan te beginnen. Wat bleek? Ik had een ander einde nodig. Toen ik dat eenmaal had verzonnen, kwam de rest vanzelf. En ik beschikte over een mooie openingsscène nadat ik de rampenfilm 'The core' voor de zoveelste keer had bekeken.

9. Aasgier
Af en toe heb ik niet echt een volledig uitgewerkt plan in gedachten voor een verhaal. Dan ga ik gewoon zitten en begin ik met schrijven. Zo ging dat met dit verhaal. Natuurlijk speelden er wel een paar dingen mee die me rond die tijd bezighielden. Zo had ik de boeken gelezen van Hannu Rajaniemi (te beginnen met 'The quantum thief'). SF die ik werkelijk als 'mindblowing' zou omschrijven! In zijn toekomst bestaan er computers zo groot als planeten, kunnen persoonlijkheden worden gekopieerd en gemanipuleerd en is het steeds de vraag of iemand nog wel echt zichzelf is. Ik wist dat ik zelf precies zo'n verhaal nooit zou kunnen schrijven, daarvoor weet ik te weinig van computers en informatietechnologie. Maar ik kon me er wel door laten inspireren.

10. De visser
Vaak ontstaat een goed verhaalidee door het combineren van twee heel erg verschillende inspiratiebronnen. Soms gaat het om ideeën die je al heel lang los van elkaar koestert. Tot je jezelf opeens afvraagt waarom je ze niet zou samenvoegen. Zo was het hier ook. Het ene idee was beïnvloed door de boeken van Peter F. Hamilton (net als die van Rajaniemi vol met groepsintelligenties, mensen die in computersimulaties leven en verschillende dimensies). Ik wilde schrijven over iemand die in een verre toekomst met dit soort elementen aan een zoektocht begint, bijvoorbeeld naar een op mysterieuze wijze herstelde Aarde. Een andere idee was een beeld dat ik had van iemand die zich had teruggetrokken uit de beschaving naar een onbewoond eiland en daar nu zijn tijd besteedde door te vissen. De hoofdpersoon zou hem dan weer uit zijn isolement moeten halen. Deze twee elementen bleken wonderlijk goed te combineren!

11. De laatste ontdekkingsreis
Sommige van mijn favoriete SF-schrijvers houden zich bezig met 'diepe tijd' (Eng. Deep time), dat wil zeggen het verre verleden, of vaker: de verre toekomst. Niet gemeten in honderden of duizenden jaren, of zelfs miljoenen, maar vele miljarden. We weten op basis van wetenschappelijke theorieën ongeveer wat er tegen die tijd zal gebeuren. Sterren ontploffen of doven, zonder dat er nog nieuwe ontstaan. Zwarte gaten blijven wat langer bestaan, maar ook die verdampen langzaam. Door de uitdijing van het heelal neemt de afstand tussen objecten bovendien steeds verder toe, zodat ze uiteindelijk niet meer bereikbaar zijn, zelfs niet met de lichtsnelheid. En uiteindelijk vallen zelfs de protonen en neutronen uiteen tot elementaire deeltjes, zodat er in het hele heelal niets meer gebeurt of kan gebeuren. Stephen Baxter schrijft wel eens over de laatste intelligenties die tot in deze periodes overleven en gebruik maken van de laatste restjes energie. Zijn verhalen zijn echter altijd somber. Ik stelde mezelf voor de uitdaging een ander verhaal te vertellen. Omdat ik voor mijn idee een ontdekkingsreiziger nodig had, was het een logische keuze Jonas Janquill op te voeren, voor wie zijn reis in 'Conquistador' niet het einde betekende ...

12. Het goede leven
Dit verhaal schreef ik in één lange schrijfsessie. Opnieuw geïnspireerd door de verhalen over de verre toekomst van Stephen Baxter (onder andere zijn boek 'Manifold: Time'), en door mijn fascinatie met groepsintelligenties en collectieve bewustzijnsvormen. Soms rolt een verhaal er dan zo uit ... In dit geval zette ik opnieuw twee manieren van overleven tegenover elkaar: diversiteit versus uniformiteit. Ik besloot uiteindelijk dat dit wel een mooi slot zou zijn voor een bundel over de betekenis van onze menselijkheid in extreme omstandigheden.

Zo, nu weten jullie waar mijn verhalen allemaal vandaan kwamen. Als je mijn bundel gelezen hebt, ben ik erg benieuwd wat je ervan vond, en wat volgens jou het beste verhaal was. Laat een recensie achter op Hebban, Goodreads en/of Bol.com, zodat anderen dit boek ook kunnen ontdekken!

Als ik ga zitten om mijn tweemaandelijkse nieuwsbericht te schrijven, lijkt het altijd alsof er veel meer tijd is verstreken dan maar acht of negen weken. Kennelijk ben ik niet iemand die graag stilzit. Daarom worden deze blogs ook elke keer zo lang. Het is bijvoorbeeld nog maar zeven weken geleden dat mijn zevende boek uitkwam, de SF-verhalenbundel 'Conquistador'. Op 6 mei vond de presentatie ervan plaats op de inspiratiedag van Godijn Publishing, samen met de andere boeken uit de tweede Boek10-reeks. Ik had voor de gelegenheid mijn fantasykostuum uit de kast getrokken en hield een bevlogen toespraak(je) over de betekenis van sciencefiction juist in onze tijd. Daarna mocht ik boeken signeren, altijd een mooi moment. De dag erna moest ik direct vroeg op om in Vaassen op de middeleeuwse markt bij kasteel Cannenburgh te staan, in de kraam van de aardige mensen van Anderwereld (waar ik direct ook een paar boeken heb gekocht). Een heel gezellige dag! Net als zaterdag 27 mei, toen ik met andere fantasyschrijvers van Godijn aanwezig was op Keltfest. Het was warm en zonnig, maar de sfeer zat er prima in. Ook verkocht ik in totaal negen exemplaren van mijn boek - voor mij een teken dat lezers heus wel geïnteresseerd zijn in verhalenbundels, en dat er bovendien ook genoeg mensen zijn die sciencefictionverhalen zoeken. Het loont de moeite tegen vooroordelen op dit gebied in te gaan. Op 4 juni op de Swan Market in Den Haag kwamen minder SF-lezers voorbij, maar het was desondanks een goede dag!

Langzamerhand komen ook de eerste recensies van 'Conquistador' online. Zo schrijft Peter Kaptein: 'Klein Haneveld is momenteel de enige Nederlandse SF-schrijver die zo consistent een SF-universum aan het uitwerken is, met een schaalgrootte die je zelfs in de Amerikaanse SF nauwelijks of niet tegenkomt ... Na ‘De zelfmoordenaar’ laat [Klein Haneveld] zien dat hij strakke plots kan schrijven, duidelijk iets te vertellen heeft en wat mij betreft duidelijk iets nieuws heeft toegevoegd met deze bundel.' Hij meent alleen dat ik in in het menselijke vlak (in een onmenselijke wereld) te veel op de rem heb getrapt en te veel van onze tijd in de toekomst laat voortbestaan.
Mike Jansen, zelf ook niet de minste SF-schrijver, is ook positief: 'Klein Haneveld vertelt zijn verhalen in een kalme, prettige, volwassen stem. Hoe complex of buitenissig zijn verklaringen ook worden, ze blijven in de meeste gevallen plausibel.... Het gevoel dat het boek mij gaf was alsof ik verhalen uit de Golden Age of Science Fiction aan het lezen was. Verhalen waarin de ‘sense of wonder’ de boventoon voert.' Misschien iets te veel Star Trek-achtige 'technobabble' en emotioneel wat vlak.
Mijn vriendin Manon van Loenen denkt daar echter wat anders over: 'De personages zijn behoorlijk geloofwaardig, ze zijn psychisch meer, dieper ontwikkeld dan ik gewend was van Johan. Het was interessant om de wereld(en) door hun ogen te bekijken, en de keuzes die ze maakten te volgen.
Het wereldbeeld is vaak somber, maar er zijn steeds sprankjes van hoop, van compassie. Spoortjes van Liefde al wordt die niet expliciet genoemd. De romantische liefde is wat houterig en neemt niet veel ruimte in. De passie en liefde voor de natuur spatten er vanaf.' Ze was aangenaam verrast door voor haar nieuwe en onvoorstelbare werelden.
Heb je het boek al gelezen? Laat dan ook een recensie achter! Heb je het boek nog niet? Het is heel eenvoudig te bestellen bij uitgeverij Godijn Publishing, of bij je (internet) boekwinkel.

Ik schreef de vorige keer al dat er ook weer korte verhalen in de pijplijn zaten. Zo verscheen vorige maand het nieuwsblad van Star Trek-vereniging 'The Flying Dutch' (zelf ook The Flying Dutch geheten) met daarin mijn verhaal 'In elkaars ogen'. Mooi geillustreerd ook! In een verre toekomst verschuilt een vrouw op de vlucht voor piraten in een oud ruimteschip. Dat heeft echter zo haar eigen plannen met haar ...
Verder kwam het nieuwe nummer uit van Fantastische Vertellingen, nummer 42 alweer, waarin mijn verhaal 'Het plotselinge woud' was gepubliceerd, ook weer met mooie illustraties. Het betreft een klassiek SF-verhaal waarbij de bemanning van een verkenningsschip is geland op een kale planeet. De volgende dag is er echter een compleet woud om hen heen opgeschoten. Een biologe ontdekt dat er meer aan de hand is ... Verder had ik weer twee uitgebreide boekbesprekingen aangeleverd, die ook zijn geplaatst.

Bij dit nummer was ook de nieuwste Tjonge bijgesloten, het kleinste tijdschrift van Europa! Abonnees op Fantastische Vertellingen ontvangen het gratis. Hierin stond mijn korte verhaal 'Sensory deprivation'. Een man die zijn vriend geld heeft geleend komt kijken waaraan hij het heeft besteed. Het blijkt een 'sensory deprivation tank' te zijn. Hij is getuige van een bijzonder experiment ...
Ik kan voor iedereen met liefde voor fantastische verhalen (SF, fantasy en horror), en voor Nederlandse schrijvers, een abonnement op Fantastische Vertellingen van harte aanraden. Het is niet duur en je ontvangt eigenlijk elke drie maanden een boek van meer dan 100 pagina's, vol verhalen, tekeningen en recensies! Je wordt ook nog eens op de hoogte gehouden van berichten over andere publicaties van St. Fantastische Vertellingen, zoals de Ganymedes-jaarboeken.

Deze zomer komt ook weer een Ganymedes-bundel uit, nummer 17 alweer, en ik wacht met spanning op bericht of mijn verhaal daarvoor is geaccepteerd. Ook zal de bundel met 'Tenenkrommende verhalen' waarvoor ik mijn verhaal 'De gangen' had ingestuurd, ergens de komende maanden verschijnen. Ik heb daarnaast weer een verhaal opgestuurd voor Fantastische Vertellingen, 'Het vuur vanuit het diepe woud' en hoop dat die misschien nog dit najaar kan worden geplaatst.
Verder is mijn verhaal 'De wachtende vrouw' geaccepteerd voor de bundel 'Rouw om mij' van uitgeverij De Dochters en heb ik mijn Lovecraftiaanse verhaal 'De Ruisreizigers' ingekort en opgestuurd voor de verhalenwedstrijd van Godijn Publishing met als titel 'De influisteraar'. De beste 25 verhalen komen n een bundel te staan met die titel, dus ik ben heel benieuwd! Daarnaast heb ik mijn korte verhaal 'Slaap der rechtvaardigen' ingezonden voor de wedstrijd van uitgeverij AquaZZ met als thema 'droomverhalen'. Mijn verhaal was eerder een nachtmerrie, maar dat mag de pret niet drukken. Mijn hoop is in de bundel te komen die op basis van deze wedstrijd zal uitkomen.
En wie weet krijgt een van mijn verhalen ook een plek in de nieuwe Edge.Zero-collectie. Ik weet al wel dat een verhaal van mij door is naar de 'longlist', dus de kans is er zeker. Ik hou jullie op de hoogte!

Van Theo Barkel van Uitgeverij Macc heb ik het contract gekregen voor mijn volgende boek 'De Krakenvorst, boek 2: Kartaalmon'. Hij is ook al bezig met de redactie ervan en dat betekent dat ik binnenkort kan gaan beginnen met het herschrijven. Ik heb er zin in! Verder sta ik komend weekeinde met Macc op de boekenmarkt in Dordrecht, het weekend daarna op de Comiccon in Gent, het eerste weekeinde van augustus op vrijdag en zaterdag op Castlefest (de zondag ben ik er ook, maar loop ik er met Bianca), en het weekeinde daarna weer naar België voor Elftopia. Een druk festivalseizoen en ik hoop veel lezers voor mijn boeken enthousiast te kunnen maken!
Ook mijn negende boek staat al in de planning. Mijn verhalenbundel 'Het teken in de lucht' zal in het voorjaar van 2018 uitkomen als deel van het vierde Boek10-project. De verhalen heb ik geschreven in de periode 2008 tot 2012, maar het idee ervoor had ik al veel eerder. Het begon met de realisatie dat de toekomstverhalen in de christelijke omgeving waarin ik opgroeide nooit heel hoopvol waren, maar een heel grimmig beeld schetsten van de eindtijd. De 'hemel' die daarna zou komen werd nooit goed uitgewerkt en wat erover gefantaseerd werd sprak mij in elk geval niet aan. Ik heb het daarom op mij genomen eens door een sciencefiction-bril naar deze profetieën te kijken en een toekomstbeeld te schetsen dat wel degelijk hoopgevend is. Oh, en het idee dat de afgrond waarin de duivel voor 1000 jaar wordt opgesloten, een zwart gat blijkt te zijn, kon ik natuurlijk niet onuitgewerkt laten! Ik ga het manuscript in het najaar nog eens redigeren en dan opsturen naar de uitgever.
En dat is nog niet alles: mijn non-fictieproject 'Betrapt op de waarheid', met dertig essays over films, ligt bij een uitgever die er serieus naar aan het kijken is, en ik ben sinds twee weken begonnen met het schrijven van een nieuwe roman, nadat ik in mei vijf korte verhalen had geschreven (een record voor mij). Dit wordt een sciencefictionroman. Niet een thriller in de ruimte, zoals 'Neptunus' of 'De derde macht', maar een verhaal vol 'harde SF', met Dysonbollen, vormen van groepsbewustzijn, robots, buitenaardse wezens en ga zo maar door. Daarnaast wil ik het een diep persoonlijk verhaal maken, waarin thema's als pesten en veeleisende ouders op de voorgrond treden. Een uitdaging! Het voelt echter heel goed weer aan een langer verhaal te werken en de inspiratie borrelt. Het tweede hoofdstuk is al af en daarmee ben ik al over een kwart van het geheel.
Tenslotte ben ik er trots op dat ik door Jasper Polane gevraagd ben om mee te werken aan een heel bijzonder SF-project. Ik kan er nog niet teveel over zeggen, maar samen met andere schrijvers, allen met een liefde voor sciencefiction, gaan we iets heel tofs neerzetten! Binnenkort zullen we voor het eerst bij elkaar komen om plannen te gaan smeden. En ik heb hiervoor al schrijftijd apart gezet in mijn agenda.

In mei verscheen een uitgebreid interview met mij op Connies Boekenblog - over welke boeken ik graag lees, welk boek ik had willen schrijven en waar je mij 's nachts voor wakker kunt maken. Voor de blog van Tazzy Jeninga 'Ik hou van horror, fantasy en spanning' schreef ik weer een gastblog, ditmaal over mijn 10 favoriete (of althans heel goede) SF-verhalen. Ik werkte mee aan een artikel over boekenblogs op Zon en Maan, en schreef op mijn eigen blog over de inspiratiebronnen voor elk verhaal uit 'Conquistador'. Binnenkort ga ik van start als vaste maandelijkse blogger op de leuke website Fantasize.

Over twee maanden een nieuwe update van mijn projecten. Wil je tussendoor op de hoogte blijven, volg me dan op Facebook op Johan Klein Haneveld, schrijver, of op Twitter: @JohanKH.

En zo zijn er opeens weer twee maanden verstreken sinds ik mijn vorige tweemaandelijkse blogpost schreef. En opnieuw is de afgelopen twee maanden meer gebeurd op schrijfgebied dan ik kan opsommen ... Maar ik zal een poging wagen! Om te beginnen meldde ik in mijn vorige bericht dat ik begonnen was met het schrijven van mijn SF-roman 'De afvallige ster' (ik was toen net klaar met de eerste twee hoofdstukken). De inspiratie had me flink te pakken, want op 20 juli was het boek af. In zes weken had ik bijna 76.000 woorden geschreven. Ik moest er ook een paar dagen van bijkomen, om eerlijk te zijn. Ik stuurde het manuscript, nadat ik er nog een keer doorheen was gegaan, naar Theo Barkel van uitgeverij Macc. Op Castlefest, het eerste weekeinde van Augustus, vertelde hij me dat hij het een mooi, goed geschreven boek vond, en dat hij het graag wil uitgeven. Ik kan dus bij dezen melden dat 'De afvallige ster' in 2018 gaat verschijnen! Ik kijk er erg naar uit, want dit boek gaat over onderwerpen die me na aan het hart liggen, zoals pesten, zelfbeeld en ouders met hoge verwachtingen, maar bevat ook sommige van de meest grootschalige actiescènes die ik tot nu toe heb geschreven!

Ander mooi nieuws kreeg ik een paar dagen na het publiceren van de vorige blog, namelijk dat mijn verhaal 'Thuisreis' en een gedicht van mijn hand waren geaccepteerd voor de jaarlijks verschijnende bundel 'Ganymedes 17' - de organisatie hield het spannend, want ik kreeg eerst een mail waarin stond dat mijn verhaal was afgewezen, maar die bleek per abuis te zijn verzonden! Nou ja, beter dan andersom, zal ik maar zeggen. Ondertussen is 'Ganymedes 17' verschenen en zoals je op de foto kunt zien was ik er erg blij mee! De bundel heb ik ook alweer gelezen ondertussen en hij beviel me zeker, vooral omdat er relatief veel SF-verhalen in staan. Wie een tof SF-verhaal van mij wil lezen en ook wil kijken wat er nog meer gebeurt in het fantastische genre in Nederland, mag deze bundel niet missen! Je kunt hem bestellen op de website van Fantastische Vertellingen.
Ik heb een paar maanden geleden ook verhalen opgestuurd voor de EDGE.Zero-wedstrijd. Dit is een wedstrijd die beoogt het beste genreverhaal van het vorige jaar te belonen, en het is de bedoeling dat verhalen die in bundels en tijdschriften hebben gestaan of aan wedstrijden hebben meegedaan worden opgestuurd. Ik had meerdere verhalen opgestuurd. Een paar daarvan bereikten de 'longlist' en een kwam terecht op de 'shortlist'. En dat betekent dat mijn verhaal 'De ijzeren vrucht' (waarmee ik had meegedaan aan Trek Sagae) zal worden gepubliceerd in de EDGE.Zero-bundel die eind september uitkomt! Je krijgt de bundel automatisch als je bent geabonneerd op de Wonderwaan (leuk tijdschrift!), maar hij zal ook afzonderlijk te bestellen zijn.
Op 6 augustus verscheen op de website Historische Verhalen mijn verhaal 'De pastoor en de leviathan', dit keer geen SF-verhaal, maar een historische vertelling over de St. Lucia-vloed. Ik was er erg blij mee, en later dit jaar verschijnt nog een verhaal op deze website. De verhalen zullen begin 2018 verschijnen in een bundel!
Ik plaatste zelf op Sweek mijn wat oudere verhaal 'De Tyrannosaurus', dat naast verwijzingen naar Jurassic Park ook knipoogt naar 'The Two Towers' en de Star Wars-films.

De SF Terra (ook een leuk tijdschrift) publiceerde in augustus mijn verhaal 'Wereld van monsters', over een man die zoekt naar een tijdlijn waarin de olifantsvogel, de Tasmaanse buidelwolf en dergelijke niet door de mens zijn uitgeroeid. Er stond ook een prachtige illustratie bij! Ik was onder de indruk.
Tenslotte plaatste Anthonie Holslag, zelf ook een begaafd auteur van spannende, psychologisch gelaagde verhalen, op zijn website mijn SF/Horror-verhaal 'Vruchtvlees', dat hij zelf als 'beklemmend' beschreef.
Weer veel om trots op te zijn! En er gaat nog het een en ander aankomen dit jaar aan bundels en verhalen. Bovendien heb ik weer twee verhalen opgestuurd om mee te dingen naar de Harland Awards. Dat zal voorlopig de laatste wedstrijd zijn waar ik aan meedoe, want het kost me iets teveel tijd, en de spanning rond de uitslagen van de wedstrijden is ook niet altijd even gezond voor me. Ik moet in elk geval tot april 2018 wachten tot ik hoor wat de jury van mijn inzendingen vond!

Ook wat betreft de promotionele activiteiten waren het twee drukke maanden. Zo stond ik 2 juli met mijn collega's van Macc op de boekenmarkt in Dordrecht, wat heel gezellig was - en ik heb veel boekenliefhebbers ontmoet. Ik vond er bovendien tweedehands delen 1 t/m 9 van de Ganymedes-serie! Het weekeinde daarna trokken we naar Gent voor de comiccon aldaar - het was er warm (mijn middeleeuws kostuum was niet echt berekend op de weersomstandigheden), er liepen prachtig verkleedde mensen rond, maar helaas weinig mensen met interesse in onze boeken. Anders was het op Castlefest, waar ik twee dagen in de schrijverstent stond, en zowel De Krakenvorst, boek 1: Keruga, als Conquistador veel nieuwe lezers vonden. Het volgende evenement wordt Comiccon Amsterdam komend weekeinde in de RAI, waar ik voor het eerst aan panels ga deelnemen, op zaterdag aan een panel over SF, en op zondag aan een panel over schrijftechnieken!

Lezers blijken nog steeds positief over mijn boeken. De laatste weken werd ik overspoeld door een ware vloedgolf van recensies voor Conquistador. Een positieve Biblionrecensie (ik hoop dat veel bibliotheken mijn boek gaan aanschaffen), maar ook een enthousiaste aanbeveling van Moon Kager: "Door de beeldende schrijfstijl van Klein Haneveld gaat er voor de lezer een hele wereld over. Wanneer je houdt van Science Fiction kun je 221 bladzijdes genieten van de wereld die Johan voor je heeft geschapen. Het ene verhaal zal je beter passen als het andere, maar in elk verhaal word je verrast door veel creatieve hersenspinsels."
Paul van Leeuwenkamp schrijft: "Met Conquistador toont Johan Klein Haneveld zich een vakkundig sciencefictionschrijver die in een degelijke stijl goed gecomponeerde verhalen schrijft over onderwerpen die er toe doen ... Johan Klein Haneveld verklaarde zich meermalen een liefhebber van Asimov en Clarke, en is ook in de traditie van die auteurs dat hij, op eigen en eigentijdse wijze, sciencefictionverhalen schrijft."
Ook Henk Medema is enthousiast: "Misschien is dat de kracht van het boek: het wisselende perspectief van de verhaallijnen en de verschillende metaforen, zodat de lezer steeds weer in een nieuw soort peinzen wordt achtergelaten. Dat is veel waard."
Boekenblogger Marcia van der Swan, de enige in SF gespecialiseerde blogger die ik ken, was ook te spreken over mijn bundel: "Johan Klein Haneveld schrijft vlot, maar tegelijkertijd heel beeldend. De meeste verhalen zag ik dan ook als een film aan me voorbij trekken. Ik vond het bovendien erg leuk dat er doorheen de verhalen heel wat referenties naar andere Sci-Fi boeken en auteurs verstopt zitten. Hierdoor kreeg ik een heel duidelijk beeld van de auteur: een science fiction nerd met kennis van en liefde voor het genre, die ook nog eens goed kan schrijven."
En dan waren er ook nog recensies van Tazzy Jeninga, Natascha van Limpt en Hanneke Tinor-Centi. Ik voelde me verwend.
Ook De Krakenvorst, boek 1: Keruga wordt nog steeds gelezen. Zo kreeg mijn boek van Connie Flipse van Connies boekenblog een positieve beoordeling: "Aan het einde van dit deel is bij alle drie de personages hun leven totaal overhoop gehaald en worden ze geconfronteerd met uiteenlopende uitdagingen en vijanden. Waarbij de lezer door de rustige en uitgebreide opbouw langzaam maar zeker helemaal bij betrokken is geraakt."

Wat verder memorabel was in de afgelopen twee maanden was de bijeenkomst met vijf andere SF-schrijvers bij Jasper Polane (uitgeverij Quasis) thuis. We gaan samen namelijk een heel tof project op poten zetten. Ik kan er nog niet te veel over kwijt, maar het zal de SF als genre weer in de schijnwerpers gaan zetten in Nederland, zodat je er als lezer echt niet meer omheen kunt. Je zult er nog veel over gaan horen, de komende paar jaar.
Verder kwamen de schrijvers van uitgeverij Macc bij elkaar op de jaarlijkse schrijversdag. Daar werd heerlijke gegourmet, en veel gelachen, maar er werden ook concretere plannen gesmeed. Zo meldde Theo Barkel dat de promotionele bundel met korte verhalen van de Macc-schrijvers er daadwerkelijk gaat komen (daarin zullen jullie mijn verhaal 'Symbiose' kunnen aantreffen). Verder vertelde hij dat een Duitse uitgeverij interesse heeft boeken van uitgeverij Macc in het Duits uit te brengen. Het zou gaaf zijn om met De Krakenvorst een nieuwe markt aan te kunnen boren! En we hebben afgesproken dat ik in 2019 het vijfde deel ga schrijven van de Castlefestkronieken. Deel 3 kwam begin deze maand uit op Castlefest, en was voor mij ook een primeur, want het was het eerste boek waar ikzelf als personage in voorkwam, en bovendien een van mijn creaties, de Kraken uit mijn fantasyroman! Ik ben er heel trots op. En het wordt erg leuk zelf te schrijven over het festival, fantasyboeken en bekende karakters, mogelijk met een steampunktintje ...

Ik heb ook nog heel wat andere dingen geschreven behalve verhalen de afgelopen maanden. Zo ben ik in augustus 'Schrijver van de maand' op de blog 'Ik hou van horror, fantasy en spanning ...'. Daarvoor schreef ik een essay over de rol van dinosauriërs in mijn fictie (vergezeld van enkele illustraties van mijn hand). Maar ik schreef ook een tweede bijdrage over de verschillen tussen SF en fantasy en waarom we ze allebei hard nodig hebben, vooral in deze tijd.
Mustreads or not plaatste een interview met mij, net als uitgeverij Macc en Tazzy Jeninga.

Over twee maanden zal ik vast weer genoeg te vertellen hebben. Ik krijg namelijk binnenkort het manuscript van De Krakenvorst, boek 2: Kartaalmon terug van mijn uitgever om te herschrijven, zodat het eind dit jaar kan verschijnen (daar ga ik hard aan werken), de volgende Fantastische Vertellingen komt uit (dit keer zonder verhaal van mij, maar met drie boekbesprekingen), de terdoopbestelling van Ganymedes 17 vindt plaats (op 9 september in Amsterdam), het culturele festival in Bergen op Zoom op 7 oktober waar ik een korte lezing zal houden en er komen weer fantasyfestivals aan als Elfia en verschillende Comiccons! Volg me op mijn facebookpagina Johan Klein Haneveld, schrijver om van alles op de hoogte te blijven!

Op de nummers 10 en 11 na heb ik ondertussen alle edities van Ganymedes kunnen lezen. En in de laatste drie heb ik zelfs gepubliceerd. Bij elkaar geven deze bundels een mooi beeld van het fantastische genre in de lage landen, de thema's en angsten die speelden bij schrijvers en er zitten echt pareltjes tussen. Ik heb op Goodreads recensies geschreven, die je hier kunt lezen!

Ganymedes 1
'Mijn absolute favoriet was 'Schoolreisje'. Ooit had ik dat verhaal toen ik 10 of 11 was gelezen, en het had toen heel veel indruk op me gemaakt. Het einde is me al die tijd bijgebleven, ook omdat ik al op die leeftijd aandacht had voor milieuvervuiling en het verdwijnen van de natuur. Ik wist echter niet meer de titel van het verhaal en ook niet de auteur. Groot was dus mijn verrassing toen ik het hier tegenkwam. Het verhaal bleek nog steeds te werken, met een rauw einde!'

Ganymedes 2
'Thema's van nucleaire dreiging keren geregeld terug, net als het onderwerp van IVF en voortplantingstechnologie - deze ideeën hielden mensen eind jaren '70 kennelijk flink bezig. Ook een mooi verhaal 'De dag van de schildpad', geschreven door een echte liefhebber (want de namen van de verschillende schildpaddensoorten klopten!). Niet het best geschreven, maar het feit dat ik deze recensie schrijf met uitzicht op mijn eigen muskusschildpad, suggereert waarom het me na aan het hart ligt.'

Ganymedes 3
'De meeste verhalen hadden een interessant plot en een verrassend einde, en hoewel sommige in mijn optiek te lang waren, met onnodige beschrijvingen (het verhaal van Leon van der Plas), of teveel speelden met perspectief, waardoor niet duidelijk was met wie je meekeek (De squatters - deze maakt allebei deze 'fouten'), waren de meeste leuk om te lezen. Met het caveat natuurlijk dat het wat oudere SF is.'

Ganymedes 4
'Hier een aantal verhalen waarbij veroveraars van buiten de Aarde innemen en de mensheid totaal machteloos staat zich te verweren. Of soldaten die worden gedwongen een rol te spelen zonder dat ze ervoor hadden gekozen. In elk geval machthebbers die totaal onbetrouwbaar zijn. Was dit een tijd van hopeloosheid bij mensen?'

Ganymedes 5
'De eerste regelmatig terugkerende auteurs vallen op en zij bieden met hun kwalitatief hoogstaande verhalen een kapstok waartussen beginnende schrijvers kunnen experimenteren. Nog steeds veel pessimistische verhalen over de inzet van soldaten en legers in vaak zinloze conflicten, zoals het verhaal van Wim Burkunk, die laat zien met sterke beschrijvingen veel emotie op te wekken, en ook een heel goed plot neer te zetten. Of pessimistisch over vervallen samenlevingen die niet meer hersteld kunnen worden, zoals 'Zo dood als een kallock' - dat was wat afstandelijk geschreven, niet heel levendig, maar de sfeer zat wel goed.'

Ganymedes 6
'De verhalen waren goed en prima leesbaar. Wat me dit keer opviel was de nadruk op verhalen over de nasleep van een atoomoorlog. Mutanten en de angst voor afwijkende nakomelingen kwamen op verschillende plaatsen voor, zoals in het openingsverhaal en dat van Wim Burkunk. Jeroen Engberts gaf er in 'De tekenen van God' een beklemmende wending aan. Verder meende ik meerdere verhalen te onderscheiden waarin de geestdodende atmosfeer van het werken op een groot kantoor, achter een computer, aan de kaak werd gesteld.'

Ganymedes 7
'Mutanten spelen een rol in een heel aantal verhalen (waarbij Eddy C. Bertin de mutaties ver doorvoert, tot aan zogenoemde Smurries ... Een mooi concept dat leidt tot een prima ontknoping). Ook computers spelen nu een grotere rol dan in de eerste paar Ganymedes-delen. De angst lijkt te zijn gegroeid dat computers mensen in een keurslijf zouden dringen, zoals in het verhaal van Patrick Bernauw - dat tevens de grotere bezorgdheid om vervuiling en het milieu illustreert (net als het verhaal Bont).'

Ganymedes 8
'De kwaliteit van deze bundel is hoog, met verrassend veel harde SF-verhalen, of minstens verhalen die zich in de ruimte afspelen, en wat minder postapocalyptische verhalen of kleinschaliger drama's. Dit heeft ook te maken met het feit dat de bundel de top 5 verhalen uit de King Kong awards bevat, en de jury daarvan had kennelijk een voorkeur voor fantasievolle ruimteverhalen.'

Ganymedes 9
'Van deze bundel weet ik zeker dat ik hem in het verleden heb gelezen, ook al kan ik me de cover niet meer herinneren. Het openingsverhaal van Gerben Hellinga is me namelijk al die tijd bijgebleven. Een verhaal dat laat zien dat je, mits je weet wat je doet, ook prima 'tell, don't show' kunt toepassen. Het andere verhaal van Hellinga een eindje verderop vond ik ook verrassend leuk. Het combineerde biochemische kennis met een bijna Lovecraftiaanse tunnel, met een goed passend cynisch einde. Sterke slotzin ook.'

Ganymedes 13
'I was surprised by the amount of SF stories and the diversity thereof ... One of the opening stories -by Mike Jansen- was quality hard SF, with a great amount of speculation. Martijn Lindeboom writes a near future action SF-hybrid with a fun take on extra-dimensional creatures, and Frank Roger has a very chilling dystopia (with a killer ending).'

Ganymedes 14
'I liked the use of a Dutch background in a lot of the stories, which makes it easy to feel 'at home' in them. Most of the stories were well written, with great atmosphere. But finishing the collection there are few that stay in mind for long.'

Ganymedes 15
'Here, even if all stories are really different, they are all exciting, with a resolution that stays in the mind a long time. I was really charmed by 'Alleen in de Ringen', a space based SF featuring a protagonist from Friesland in a disaster scenario. A very good story.'

Ganymedes 16
'I enjoyed the grown up nature of the stories. There were less semi-Lovecraftian stories, and less dark cynicism here, was my impression at least, and I thought I saw more LGBT-inclusion, which was refreshing. Once again this is 'speculative fiction' in the broadest sense of the word, and I would put most stories under 'magical realism'.'

Ganymedes 17
'Het grote aantal SF-verhalen in deze bundel (en daar reken ik het verhaal van Nienke Pool ook toe) stemde me tot vreugde. Ik heb al een tijdje de indruk dat de SF aan een renaissance toe is in Nederland, en dat er steeds meer schrijvers zijn die hier onbeschaamd voor kiezen. Deze bundel bevatte in vergelijking met vorige duidelijk minder magisch realisme of 'urban fantasy'.'

Hij is er! De cover van 'De Krakenvorst, boek 2: Kartaalmon'! Ik zie er naar uit mijn boek in handen te houden, maar dat duurt nog eventjes. Houd mijn blog en mijn facebookpagina in de gaten om te weten wanneer hij precies uitkomt!